Afrikaanse perikelen

Na een wandeling van ongeveer 500 meter door 'no mans land' kwam ik aan bij de grenspost Oeganda-Rwanda. De dame achter de balie keek niet al te blij toen ik haar aan het werk moest zetten.
- Paspoort
Ja mevrouw, goedemorgen, hie is die.
- Aanvraag?
Eh, aanvraag?
- Ja, je online applicatie?
Die heb ik niet, daar was ik niet van op de hoogte.
- Dan moet je terug, je mag er niet door.
Dan gaat ze weer zitten en kijkt ze nog bozer. Niet alleen heb ik haar van het niets doen afgehouden, het was ook nog eens doelloos. Ik zou vier dagen later weer naar Tanzania vliegen en hoewel ze natuurlijk het volle recht hadden me terug te sturen liet ik me niet zomaar afschepen. Ik vroeg of er niet een mogelijkheid was om vandaag door te kunnen. Drie dagen wachten om daarna gelijk door te gaan naar het vliegveld leek me niet de beste optie.
Ik kon wel met het hoofd van de Immigratie gaan praten, fijn. Een jongeman (aka grote etterbak) plaatste me in een hokje en begon me de meest vreemde vragen te stellen. Wat ik studeerde, waar, wat ik in Afrika deed, hoe lang, waar ik in Oeganda ben geweest, hoe lang, wat het kostte, hoe het was. Zeer relevant voor een visum maar niet heus. Hij gaf me ook een nee als antwoord en toen moest ik mijn tactiek overwegen. Hoe zou ik dit gaan spelen? Emotioneel, gefrustreerd, moedeloos? Op de gok bracht ik voorzichtig naar voren dat ik wel meer zou willen betalen om vandaag naar binnen te kunnen. Fout, zo werkt Rwanda niet. Raar maar waar, hier is geen corruptie. Wat? In Afrika, ja. Foute strategie. Toen koos ik voor de handen in het haar techniek wat op meerdere manieren opgevat kan worden. De etterbak zei gelijk, niet emotioneel worden! Ik zei, nee, zeker niet! Oke, andere strategie nodig dus. Ik vertelde toen maar dat ik zo graag zijn land wilde bezoeken en als ik nu drie dagen moest wachten ik die kans niet zou hebben.
Na wat gerommel en nog meer vragen moest ik buiten wachten en plots was daar het 'Halleluja', ik kreeg mijn visum! Het meest vreemde vond ik wel dat het niet eens een speciaal visum is maar gewoon een stempel. Eikels. Mijn hart zat nog steeds hoog, maar ik dacht alleen maar: Jaaa, ik ben er! Na alle verhalen was het dan eindelijk tijd om zelf Rwanda te ontdekken.

Ik wilde met een matatu naar Kigali en al snel had ik er een gevonden maar was ook gelijk verward toen ik wilde instappen. Ehm, waar? Natuurlijk, ze rijden hier aan de rechterkant dus de deur zit ook aan de andere kant. Ik was gelijk helemaal ontregeld! Ik merkte wel al gelijk dat Rwanda een stuk georganiseerder is dan haar buurlanden. Maar alhoewel de wegen hier ontzettend goed zijn, is dit het land waar ik de meeste auto's en vrachtauto's in de berm heb zien liggen. Ze noemen Rwanda het land van de 1000 heuvels en dat klopt! Als je onderweg bent zie je alleen maar bergen en heuvels, schitterend! Ook Kigali ligt verspreidt over meerdere heuvels en vooral in de avond is dat een mooie gezicht.

De eerste avond ben ik heerlijk 'luxe' uit eten gegaan met een paar mannen uit het hostel. Ook zei hadden een foutje gemaakt bij de grens. In Tanzania, waar ze onderzoek doen, is het normaal om te vragen hoe het met iemand zijn familie gaat. De man in kwestie dacht vriendelijk te zijn tegen de man aan de grens en vroeg hoe het ermee ging, hoe is het met je familie? De man werd boos en heeft hem haarfijn uitgelegd dat Rwanda niet het juiste land is om die vraag te stellen. Ai, en dat is waar. Met de genocide van 1994 is dat inderdaad niet handig. Maar gewoontes zijn moeilijk te doorbreken want hoewel ik al twee weken niet in een land ben waar ze Kiswahili spreken hoor ik mezelf nog vaak genoeg 'sawa sawa' (oke oke) zeggen.

Rwanda is in de East African Community een vreemde eend in de bijt. Om bij deze groep landen te mogen horen hebben ze hun nationale taal van Frans naar Engels veranderd. Een snelle verandering maar helaas leren de kinderen nu pas Engels op school. Gevolg is dus dat de meeste geen Engels spreken. Door de genocide zijn veel mensen gevlucht en zo is er dus een mengeling van talen onstaan. Naast  Kinyarwanda wordt er door sommige Frans gesproken, Kiswahili, Luganda of Engels. Helaas is mijn kennis van het Frans ongeveer net zo groot als die van Kiswahili dus dat brengt me hier niet ver. Helaas begrijpen ze 'gracias beaucoup' ook niet al te goed.

Dus officiele taal of niet, met Engels red je je hier niet! Daarnaast heeft Rwanda een aantal jaar geleden alle namen van de steden veranderd om bij de nieuw gevormde provincies te horen. Het is handig beide namen te weten want op de weg geven de borden de nieuwe naam aan, maar voor de rest staat overal nog de oude naam. Op je buskaartje, op de bus zelf, als je de stad in rijdt, heel verwarrend. Nog een verwarringsproces is de uitspraak. Kigali is niet alleen de naam van de stad maar ook van de provincie. Als de bus stopt bij de 'bushalte' Kigali stad roept hij iets in de trant van Chigariii ville. Het lijkt er een beetje op, vooruit.

Gisteren had ik bedacht naar Gisenyi te gaan, een plaatstje gelegen aan het Kivu meer waar je ook nog zou kunnen zwemmen. Vol goede moed deed ik mijn bikini in mijn tas, boekje mee en gaan! Eenmaal aangekomen in Gisenyi was het regen, regen, en regen. Harstikke leuk. Helemaal doorweekt kwam ik aan in mijn hostel nadat ik wat had gedronken aan de waterkant. Omdat het nog maar 7 uur was had ik nog niet echt zin om te slapen. Dan maar mijn korte broek aan en aan iemand vragen of hij nog een leuke bar wist aan te wijzen. De jongen, John, wist wel een leuke en samen hebben we een biertje gedronken. Als het je hier lukt om 10 bier te drinken ben je een ware held want een biertje is maar liefst 720ml! Na een aantal leuke gesprekken over het leven in Rwanda ben ik gaan slapen.

Ik had het niet verwacht maar Rwanda is inderdaad erg verschillend van Tanzania, Kenia en Oeganda. Ik kan oprecht zeggen dat hier geen corruptie is. Er is structuur, de bussen vertekken op tijd(!!), de wegen zijn goed, bewegwijzering is goed, alles is makkelijk en duidelijk. Er is echter een ding waarin het niet verschilt van de rest en dat is dat de mensen zo ontzettend religieus zijn. Gisteren in het hostel (ik sliep in een evangelisch centrum) stond er ook weer zo'n Amerikaanse mongool te prediken. Excuus voor mijn taalgebruik maar zo zie ik dat. De missionarissen hebben ik mijn ogen een groot deel van de Afrikaanse cultuur verpest door ze te vertellen dat ze in God moeten geloven en zich in Westerse kleding moeten hijsen. Maar wie, in godsnaam ;), denken ze wel niet dat ze zijn?

Ik heb dit nooit eerder opgeschreven maar overal waar ik kom irriteert het me mateloos! Mensen zijn zo kortzichtig geworden door het geloof. Bah. Honderden stammen zijn nu niet meer van elkaar te onderscheiden. Vele tradities zijn verloren gegaan en daarnaast loopt iedereen nu volledig bedekt in westerse kleding. Is dat een vooruitgang? In mijn ogen is dat een heel groot verlies van wat ooit een prachtige cultuur was. In Kenia kun je nog onderscheidt maken tussen de Maasai en de Turkana stam maar alle 40 andere niet meer. In Oeganda, zelfde verhaal. Alleen de Batwa, die afstammen van de Pygmies, zijn nog te onderscheiden. Dit is alleen zo omdat ze vroeger in de bossen woonden die nu gekapt zijn voor de landbouw. Ze proberen hun tradities voort te zetten, maar helaas, ook daar zag ik al veranderingen komen.

Waarom doen die mensen dat? Waarom zou je iemand willen vertellen dat jouw geloof beter is? Is dat niet iets wat je voor jezelf moet houden? Wie maakt jou beter dan anderen? Laat die mensen toch alstjeblieft in hun waarde en hun eigen ding doen. Hoeveel mooier zou een Afrika zijn met al zijn oude tradities en culturen? Dit is echt niet alleen in Afrika aan de gang. Een boek over Papoea verteld me een soortgelijk verhaal, zonde. Een rasechte Afrika fan vertelde me dat Ethiopie een van de weinige landen is waar je nog traditionele stammen vindt. Stel je voor: een Papoea met verf op zijn gezicht en een koeienbot door zijn neus in een pantalon en afgedragen t-shirt? Dat kan toch niet?!

Zo, nu ik dat ei kwijt ben kan ik weer verder ;). Vandaag is mijn laatste dag alweer in het mooie Rwanda. Zowel Oeganda als Rwanda zijn prachtige landen. Mooie bergen, meren en lieve mensen. Voornamelijk Oeganda vond ik een erg mooi en prettig land. Makkelijk te bereizen en iedereen spreekt Engels waardoor het makkelijk is om contact te maken met wie dan ook.

Morgen vlieg ik naar Kilimanjaro Airport om daar mijn ouders te ontmoeten. Daar heb ik echt superveel zin in! De laatste twee weken van mijn vijf maanden Afrika beloven mooi te worden! De 23ste land ik weer op Schiphol en in tegenstelling tot mijn vorige reis heb ik daar nu wel veel zin in! Voornamelijk om iedereen een knuffel te geven, wijntjes te drinken (veel graag), te dansen, te eten en geen Afrikaans geneuzel meer ;).

Tot snel!!

Kampala - Oeganda

Na de beklimming van de Kilimanjaro ben ik inmiddels beland in de hoofdstad van Oeganda! Het is hier leuk! Heerlijk chaotisch, vol motorbikes en iedereen die maar lacht. Heerlijk ongedwongen! O wil jij er even langs met je bike? Geen probleem. Ho, eentje van links, rechts, spookrijders, maakt niet uit, kan prima. Nu ga ik oke?  Na een paar uur door de stad te hebben gereden snap ik het systeem nog steeds niet :).

Natuurlijk lijken veel buurlanden op elkaar, maar zoals geschreven lijkt het hier nog meer ongedwongen dan in Kenia of in Tanzania. Het maakt ze niet zoveel uit dat je blank bent, mensen laten je lekker je gang gaan. Daarnaast is de stad ook best modern. Veel winkelcentra, banken enzovoorts. Zodra je echter naar de buitenwijken gaat zie je dat je wel degelijk in Afrika bent en kom je meer modderwegen tegen dan asfalt, kindjes die rondrennen in halve lapjes t-shirt en bananenverkopende vrouwen. Omdat de stad voor een deel aan het Victoriameer ligt is er ook een redelijke vismarkt waar het er ook zeker niet Nederlands aan toe gaat. Mannen die in een doktersjas op een groot podium hun vis staan te verkopen, prachtig!

Ik bevind me in een heel relaxt hostel buiten het centrum waar je kunt kamperen, in een cottage kunt zitten of in een dorm. Ik heb gisteren drie prachtige mannen ontmoet die hier al langere tijd zijn (en genoeg grijze haren hebben). De een helpt scholen bouwen, de ander wil nu een lodge opzetten in het noorden en de andere is op zoek naar werk. Omdat ze deze plek al lang kennen heb ik gelijk alle ins en outs gehoord. Niet alleen over Oeganda, maar ook alle roddels van het hostel. Best interssant om te horen hoe het er hier aan toe gaat.
Voornamelijk met de man uit Australia kan ik het goed vinden. Jaartje of 45 gok ik, mager en een prachtige kop! Echt zo'n guitig gezicht waar je zelf ook spontaan blij van wordt. Samen met Anthony, een half Amerikaan/Nederlander, en de Australische man hebben we de hele avond biertjes gedronken en flauwe grapjes zitten maken. Zo lekker om weer te reizen! De Australier mag mij blijkbaar ook graag want na verloop van tijd zei hij 'Oh Ingrid, I think I want to marry you'.

Toen ik vanochtend wakker werd besloot ik om hier nog een nacht te blijven. Vol goede moed liep ik naar de balie om te vertellen dat ik nog een nachtje in mijn bed in de enorme dorm wil slapen. Maar nee, volgeboekt! Het verbaasde me enorm want er staan echt 30 bedden in de dorms en vannacht waren er daarvan welgeteld drie bezet. Teleurgesteld liep ik naar de mannen toe maar die zeiden dat het geen probleem was en ze zouden wel wat regelen. De een had nog een tent, de ander sliep op drie matjes dus daar kon ik er wel eentje van lenen en een slaapzak zouden ze ook wel voor me in orde maken. Hoef ik dus toch niet in de goot te liggen vannacht ;). Slapen in een tentje kost 5 dollar maar de Australier wilde me ook anders wel '200 bucks' geven zodat ik bij hem zou komen liggen, haha. Ik voel me in ieder geval thuis!

Zowel de oudere mannen als Anthony hebben motorbikes gekocht om daarmee rond te reizen. Het afgelopen half jaar is Anthony bijvoorbeeld vanuit Zuid-Afrika naar hier gereden om nu weer terug te gaan via een andere route om zijn bike daar weer te verkopen. Lijkt me echt een ontzettend gave reis! Ze zitten nu met zijn allen een route uit te stippelen voor de komende dagen en ondertussen balen ze een beetje dat ik niet ook een bike heb. Maar helaas! Morgen toch maar gewoon met een matatu richting Jinja om daar wellicht wat te gaan raften of kanoen. Na al het trainen van mijn beenspieren zijn mijn armen aan de beurt ;).

Mijn eerste indruk van Oeganda is dus goed en volgens mij zijn twee weken veels te kort om dit land goed te kunnen zien. Wellicht een goede reden om terug te keren, met motorbike!

Ik zal snel nog over de Kilimanjaro schrijven want dat was ook een enerverende ervaring om het maar een naam te geven. Als kort voorproefje weet ik wel dat ik voorlopig geen bergen mee ga beklimmen van bijna 6km hoog!

Knuffels!

Tijd om dag te zeggen...

O, o. Alweer mijn laatste nacht in Kibwezi! De tijd is deze week ineens heel snel gegaan. Nog even dit doen, nog even dat doen. Hier wat afronden en daar wat dingen beginnen. Bijna het idee dat ik nog een dagje nodig heb om alles op orde te stellen voordat ik goed en wel kan vertrekken richting de Kilimanjaro. Maar die tijd is er niet dus zal ik morgen als een heuse speedy Gonzales alles moeten doen wat ik wil doen. Flesjes terugbrengen, regelen dat de sokken goed terecht komen! Waarvoor heel veel dank, echt ontzettend leuk! Zoveel pakketjes!

Ik had ook nog een stuk of 3 blogs kunnen schrijven over van alles dus ik zal het proberen in deze kort te vertellen! Morgen dus mijn laatste dag op school. Marina die mij gaat overnemen is vandaag aangekomen en die zal ik morgen alles moeten uitleggen. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat en wat ze van de school vind. Mijn koks waren erg nieuwsgierig en moeten zich denk ik ook een beetje voorbereiden op de komst van een nieuwe Mzungu. Ik denk dat het voor beide kant wel even wennen is. Ik vind het ook zo’n gek idee dat ik na 11 weken cassave werk op school het achter me moet laten en het stokje moet doorgeven. Ik ga alle kinderen, de koks, de chairman en Emily ook zeker missen! Zelfs het lieve jongetje wat me altijd halverwege de weg staat op de wachten. Ook al is het werk eentonig en niet bijzonder uitdagend, je raakt er toch een beetje gehecht aan. Ik ben dan ook heel blij dat ik in september nog een dag terug kom zodat ik een laatste keer kan zien hoe het gaat en iedereen echt gedag kan zeggen. 

Ik heb het nooit zo door dat ik weg ga, zo voelt het nooit echt. Maar soms heb je ineens zo’n besef dat je toch echt gaat. Dat besef kwam gisteren tijdens de 2 kilometer die ik altijd naar school moet lopen. De mensen die daar langs de weg vragen hoe het met je gaat. De mooie stenen huizen, de lemen hutjes, de geiten, de koeien, de zwaaiende kinderen. Ineens besefte ik me maar al te goed dat mijn Kibwezi tijd erop zit! Maar als ik dan bedenkt wat er voor me in het verschiet zit kan ik ook eigenlijk niets anders dan heel hard glimlachen.

Vandaag heb ik de kado’s uitgedeeld aan de koks en de chairman. Voor de chairman had ik hier twee overhemden gekocht waarvan eentje een beetje klein bleek te zijn maar hij was er erg blij mee. Voor de koks had mijn moeder 3 fleece achtige jassen opgestuurd vanuit Nederland. Ikzelf vind de jassen erg mooi en mijn koks ook bleek later! Ik had ze gegeven en na een half uurtje ‘oh’ en ‘ah’ wilden ze de jassen niet meer uittrekken ook al wat het hartstikke warm. Ze zijn er zo blij mee! Echt superleuk J.

Vorige week heb ik mijn verjaardag gevierd met een etentje. Mijn koks hadden het er dus al zo lang over en die zaterdag was het dan eindelijk zover. Toen ik op school aankwam was Prisca al bezig met het maken van de ciapatti’s, Maggy was de kip al aan het plukken en iedereen was in rep en roer. Ik had ook was spullen van de school nodig maar hoe zou ik die allemaal mee moeten nemen in de matatu? Wat serveerbakken, 25 bekers, 50 ciapattis, een mega pan en een grote zak met brandhout om op te koken. Toen Dan en Marijke langskwamen kon Dan de laatste twee wel op de motorbike meenemen. Marijke en ik zijn met een andere volgeladen bike teruggegaan. Het was een hilarisch gezicht. Bepakt en bezakt!

Toen mijn koks aankwamen gingen ze gelijk aan de slag. Wat stenen zoeken op straat, die in de tuin leggen, vuurtje eronder en koken maar! Echt een prachtig gezicht! Sta je dan in Nederland achter je inductie kookplaat terwijl je ook gewoon heel stoer in de tuin kan koken! Het is allemaal zo anders maar hier o zo gewoon. Koken op elektrisch (dat zit hier in huis) vonden ze ook maar raar. Na uren kokkerellen was alles klaar en kon het feest beginnen. Het was erg gezellig en ik had zelfs van mijn koks, Felix, Gloria, de andere studenten en mijn begeleidster kadootjes gekregen! Ik was helemaal verbaasd! Zo leuk dat iedereen de moeite had genomen er echt iets van te maken.

Het was niet bepaald een wild feestje want na wat eten en drankjes was rond 9 uur het huis alweer leeg. Veel mensen gaan hier slapen als het donker word en gezien de meeste nog een aardig ritje voor de boeg hadden om thuis te komen begrijp ik het ook goed maar het was toch een beetje vreemd. Om een tijd waarop ik eindelijk een beetje op gang kom was het hele huis ineens leeg! De maandag daarna op school vertelde iedereen wel dat ze het erg leuk hadden gevonden dus de missie was geslaagd.

Verder zijn er niet zoveel bijzonderheden eigenlijk. De school is nu gesloten dus het is erg rustig. Alleen de kinderen die in de studie zitten komen spelen en cassave eten. Een vakantie zoals wij die kennen op de basisschool bestaat hier niet echt. De kinderen noemen het dus ook niet zo maar ze zeggen gewoon dat de school dicht is voor 3 weken. Vanaf komende week hebben de oudere klassen alweer les. Die hebben dus maar een weekje rust! Het lessysteem is hier zo anders. Je moet je om 7 uur op school melden en je gaat rond half 6 weer weg. Niet dat je ook zo lang les hebt. De docenten komen namelijk pas rond 8 uur en gaan ook wat eerder weg. Waarom dat is, is me ook een raadsel.

Net zoals het raadsel dat het verboden is om vriendjes te hebben op school. Ik had er deze week een kort gesprekje over met meisjes van 13. Het idee van een relatie is hier voornamelijk praktisch en liefde en relaties zoals wij dat kennen bestaat hier eigenlijk niet. Ze vroegen me ook gelijk wat je dan moet doen als je een baby zou krijgen? Daarom mogen ze geen vriendjes hebben. Van zoenen kun je enge ziektes krijgen en van een vriendje op je 13^e word je zwanger? Ik probeerde ze uit te leggen dat bij ons een vriendje hebben heel anders is. Je loopt misschien hand in hand en gaat samen spelen als je jong bent maar daar blijft het dan ook bij. Ik snap ook wel dat door hun omgeving het hele relatie idee zo anders is dan bij ons. Als dit soort dingen verboden zijn en ook je ouders weinig affectie tonen zal dat ook niet snel veranderen.

Ik heb hier tijdens mijn tijd voornamelijk meegemaakt dat je een land op zo’n andere manier leert kennen als je er woont en werkt in plaats van er alleen op vakantie naartoe gaat. Zoveel andere gebruiken, geloven, manieren, moralen, normen, waarden. Sommige daarvan begrijp ik goed, sommige kan ik met mijn hoofd niet bij. Ik heb er in ieder geval veel van geleerd en ook veel dingen leren waarderen. Het vrije Nederland, dat je alles kan doen en laten wat je wil en dat niemand zich daar echt om bekommerd. Dat is echt zo’n ontzettend groot voordeel. Ons inlevingsvermogen en onze grote wereld. De mensen die hier wonen komen vaak niet verder dan Kibwezi. Ze zien nooit iets anders! Sommige kinderen op school zijn zelfs nog nooit in Kibwezi gekomen! Terwijl het maar 10km van elkaar verwijderd ligt. Bizar.

Ik hoop in ieder geval dat ik iedereen die ik heb ontmoet wat positiefs heb meegegeven. Dat de kinderen op school een goede herinnering aan me hebben. Als ik zo mijn chairman moet geloven is dat wel zo. Hij vertelde dat ik de dagen ‘enjoyable’ maak en dat de kinderen veel liever en meer open zijn geworden dan eerst. Ik merk zelf ook zeker een verschil en vind dat er een erg positieve sfeer hangt. Je hebt helemaal geen stok nodig om kinderen op orde te houden maar als ze nooit zien hoe het anders kan? Ik hoop dat ik door vriendelijk te zijn geweest en wellicht andere kleine dingen iets positiefs heb kunnen achterlaten.

Morgen dus nog een dagje! Het afscheid gaat me misschien wel zwaarder vallen dan ik in eerste instantie heb gedacht maar dat gevoel gaat hopelijk snel weg wanneer ik in de bus richting Voi zit. Vanaf Voi ga ik zondagochtend richting Moshi, Tanzania vanaf waar ik maandag de Kilimanjaro via de Machame route ga beklimmen.

Weer precies een week later vlieg ik richting Oeganda om op 10 september weer terug te gaan naar Kilimanjaro om mijn ouders te ontmoeten waar ik erg veel zin in heb! Met hen zal ik de laatste twee weken door Tanzania reizen om op 23 september weer richting Nederland te vliegen.

Kortom: veel leuks!

Lieve iedereen, ik hoop snel weer wat te schrijven!

Knuffels!

Warme voeten op mijn verjaardag!

Jarig in Afrika! Hoe leuk is dat! Vooral leuk als er ook nog een post is!
Een aantal dagen geleden kwam Laura thuis met wat post voor me, ik dacht o leuk, een kaartje. Maar nee, nog veel beter! Heel veel enveloppen met kaartjes en sokken! Ik denk dat mijn lieve moedertje aan jullie allemaal heeft gevraagd om sokken op te sturen. Het is inderdaad zo dat veel kinderen geen sokken en schoenen hebben. Op een middelbare school zijn kinderen wel verplicht om schoenen en sokken te dragen maar vaak hebben ze nog maar een klein restje sok wat ze bij de controle laten zien.
Er komt dus zeker een goede bestemming! Heel erg bedankt, leuk! (Jullie hadden er trouwens niet perse bij hoeven te zetten wie jullie zijn. Als in, roeimaatje van je moeder, hardloopvriendin van je moeder, ik ken jullie ook zonder die toevoeging wel!)

Zaterdag ga ik mijn verjaardag vieren met een etentje. Ik heb de assistenten en de koks uitgenodigd en dat telt met ons en Elise erbij al snel op tot 20 man! Mijn koks komen helpen koken en morgen ga ik met Prisca (een van de koks) boodschappen doen. Ze zijn razend enthousiast en hebben het al weken iedere dag over mijn feestje. Omdat ik het er niet zoveel over heb waren ze bijna bang dat ik het was vergeten. Voorzichtig vroegen ze deze week of ik het nog wist en toen ik volmondig ja riep keken ze allemaal heel blij!

Het zal een goed Afrikaans diner worden met pilau, chapatti's, kip-iets, groentencurry en ander lekker eten. Wat drankjes erbij, moet goed komen met die gezelligheid!

Vanochtend stonden er heel lief drie cakejes op de tafel en zaten er wat ballonnen aan mijn tas :). De hele school was in rep en roer doordat ik daar met twee ballonnen liep, ze wilden er maar wat graag mee spelen. Die kids zijn echt niets gewend! Al is er maar een dingetje anders zijn ze gelijk helemaal uit hun doen! Ik heb toen ik moest wachten op Emily nog wat les gegeven aan groep 4 en nadat ze 'happy birthday' hadden gezongen riepen ze allemaal 'doei' toen ik wegging. Blijkbaar hadden ze goed opgelet tijdens de Nederlandse les ;).

Jarig zijn in Afrika is dus gewoon hartstikke leuk!

Oloitokitok

(Meer foto's staan onderaan!)

Hoi lieve iedereen!

Oloitokitok is een klein plaatsje in het westen van Kenia, grenzend aan Tanzania. Het ligt ter hoogte van Kibwezi maar beide plaatsen worden gescheiden door de bergketen van de Chulu hills.

Als je door Oloitokotok loopt heb je er geen idee van dat je je in Kenia bevind. De wilde begroeiing, het groen en de bossen zouden zo kunnen dienen als de Ardennen of Scandinavië. Het zijn echter de rijstvelden en de enorme Kilimanjaro in de verte die verraden dat je je toch echt in Afrika bevind. Maar wel in een totaal ander Kenia dan Kibwezi. Zelfs de matatu’s zijn hier geen busjes, maar een soort stationwagens met eenzelfde gele streep op de zijkant waar ze ook in de kofferbak 5 mensen proppen, 4 mensen op de achterbank en drie voorin!

Oloitokitok en omgeving is de thuisbasis van de Maasai. Er wordt dus andere muziek gedraaid, een andere taal gesproken en mensen zien er uit zoals je verwacht dat een Maasai eruit ziet. Heel anders dan de Kamba die rondom Kibwezi wonen.

Het lijkt wel of het leven in Oloitokitok nog relaxter en vrediger is dan in Kibwezi. Ik kan er niet precies de vinger op leggen maar er hangt een hele prettige sfeer. Mensen zijn niet zo opgefokt, iedereen lacht en nergens hoor je ‘mzungu, mzungu’!

Ook in de lodge waar we sliepen heerst een bijzonder soort rust. Het is een soort centerparks achtige nederzetting maar dan zonder de Tokkies, zwembaden en andere rus verstorende elementen ;). De lodge ligt gelegen aan de rand van een mooi bos. Ik had niet verwacht dat Kenia zich ook van zo’n kant kon laten zien. Er werd me verteld dat de Kilimanjaro in de ochtend het beste te zien is omdat de wolken zich dan nog niet hebben laten zien. Het vroege opstaan en een wandeling door het bos was absoluut de moeite waard! Daar stond ik dan, in de koude vroege ochtend, stiekem op Tanzaniaanse grond om de mooie en enorme berg te bewonderen! Wat een ding is het ook! Zelf zat ik al op zo’n 1500 meter, maar dan alsnog steekt de berg bijna 4,5 kilometer boven de grond uit. Bizar eigenlijk.

Na het ontbijt zijn we nog een aantal uur door het bos gelopen zodat ook de andere meiden nog wat foto’s van de Kilimanjaro konden maken. We waren nog net op tijd want de wolken stonden al klaar om plaats te nemen rond de top. Na een mislukte poging tot het vinden van een waterval en het aantreffen van een uitgedroogde rivier zijn we terug gegaan naar de lodge waar we opgehaald zouden worden door drie pikipiki’s (motorbikes) om richting Amboseli NP te rijden en dieren te spotten!

Tijdens het zien van de colobus apen bij de lodge hoorden we gebrom en plots stonden daar drie vrolijk lachende Kenianen met hun motorbike klaar om ons mee te nemen naar ‘het land van de Maasai’. Het was echt een ontzettend mooie trip! De uitzichten zijn hier altijd zo mooi, overal zie je de horizon! De vlaktes zijn zo uitgestrekt, heerlijk om doorheen te tuffen. Wind langs je gezicht, zon erbij.. genieten!

Uitgestrekt dus!

De natuur veranderde iedere zoveel kilometer. Van ruig met veel stenen en mysterieus gevormde afgebroken takken op de grond tot lieflijk met typische Afrikaanse bomen. Je kent ze vast wel, van die brede bomen met een platte bovenkant. Een soort champignon ;). Maar we zijn natuurlijk niet gekomen om alleen maar natuur te zien, we wilden ook graag wat dieren spotten. Als je dan half illegaal door allerlei vreemde hekken rijdt en net niet het NP in gaat voelt het alsof je echt ‘op jacht’ bent.

Giraffen zijn zo grappig!

Als eerste zagen we een olifant die was gedood door de Maasai, een enorm karkas! Het NP was vroeger het thuisland van de Maasai maar de overheid heeft daar rigoureus een hek omheen geplaatst en de inwoners weggedreven. Het doden van olifanten gebeurde of als wraak, of doordat de olifanten hun vee op at. (Vertelden ze me, korrel zout?) De ogen van onze pikipiki’s waren heel goed. Hoe ze de beesten kunnen spotten in de verte is me een raadsel, maar zo af en toe stopten ze, wezen ze ergens naar en stonden er inderdaad Impala achtige herten of andere dieren.

Een lekke band later sprong er een Maasai achterop die wel wist waar we olifanten konden zien. Vlakbij de ingang van Amboseli stonden daar drie olifanten te poseren bij weer zo’n typische boom. Echt zo gaaf! Zit je dan, op je brommer met een lachende Afrikaan naar drie enorme beesten te kijken met de Kilimanjaro op de achtergrond!

Lekker eten en poseren.

Lekker rondtuffen!

Wat Maasai huisjes

Daar staan ze dan hoor!

Kudden koeien met enorme hoorns!

Ik en Marijke met daarachter nog Laura onzichtbaar, op de achtergrond staat een van de pieken van de Kilimanjaro

Vlakbij Oloitokitok om even wat te lunchen

Kan me vervelendere plekken voorstellen :)

Heerlijk stoffig overal, ik kan nu bevestigen: stof kruipt waar het niet gaan kan.. (Of was het nu andersom?)

De wondere wereld genaamd Diani beach

Alweer drie maanden sinds ik voet aan grond zette in Nairobi! Drie maanden vol mooie dingen, maar voornamelijk vol van het Kibwezi-stof! Maar ook drie maanden die mij vertellen dat het tijd is om met mijn paspoort naar een immigratiekantoor te gaan en mijn visum te verlengen. We besloten om ons visum te verlengen in Mombasa omdat die stad, pardon strand, ons meer aanspreekt dan het koude Nairobi. Want jongens, onverwachts kan het zelfs in Afrika koud zijn!

Als je zo’n tijd in een dorpje zit met houten hutjes, afval op de grond, overvolle matatu’s, stof, rondhobbelende beesten, niet zo enerverend eten en mensen met vrij stugge ideeen over alcohol is een uitstapje naar een geciviliseerde wereld heel wat! Na een aantal uurtjes heen en weer gestuiter in de bus kwamen we aan in Mombasa stad vanwaar we door wilden reizen naar Diani beach, zo’n 45 minuten ten zuiden daarvan. Om daar te komen moesten we eerst de ferry zien te vinden. Een aardige mevrouw van dé koekjesfabriek van Kenya, Manji, moest diezelfde richting op en hielp ons de ferry te vinden.

Bij de ferry hadden we geluk, we konden precies nog mee! En met precies, bedoel ik dat vrij letterlijk. We stonden namelijk op de laadklep. Gelukkig stonden er nog een paar rijen mensen achter ons want hekjes ofzo, nee, die zaten er niet op. Ik weet niet precies waarom, maar die ingang voor de mannen en de vrouwen was gescheiden. Bij zo’n ferry moet je voorstellen, een soort groot donker industrieterrein, ronddraai poortjes bij de ingang, een aantal honderden mensen, drukte, chaos, en een hele grote ferry waar voornamelijk mensen ipv auto’s opstaan. Aan de overkant hadden we zo een andere matatu en na nog een klein stukje met een tuk tuk kwamen we aan: South coast backpackers…

 

En dan is waar de ellende begon! We kwamen binnen en de eigenaren die Marijke en ik al een keertje eerder hadden ontmoet herkenden ons gelijk en we werden hartelijk welkom geheten met een shotje! Heerlijk wat alcohol op de nuchtere maag. Maar vooral heerlijk dat het kan! We voelden ons gelijk thuis. Na het inchecken gingen we de enorme villa die omgetoverd is tot hostel eens beter bekijken. Het huis is vroeger voor prive doeleinden gebruikt en deze twee mannen hebben er een hostel van gemaakt. Het huis is een soort real-life mtv-cribs huis! Het loopt mooi half rond, half rond zwembad erbij, enorme loungebanken binnen, badkamer met een jacuzzi mét discolicht, een badkamer met een bad op pootjes. O, en niet te vergeten, twee mega fluffy-bolletje-wol-honden genaamd Matiti en Matako. Later kwamen we achter de betekenis, tiet en kont. Als iemand dus begint te zeuren in Kiswahili zeg ik gewoon kiss my matako ;). Teveel moois dus in het hostel!

Tiet, of was het nu kont?

Laatste keer teveel en lekker eten!

De tweede avond gingen we samen met de rest van het hostel uit naar een club genaamd Forty Thieves. Omdat het uitgaan in Kenia tot nu toe niet heel denderend was had ik me er niet teveel bij voorgesteld. Ik dacht dat het weer een shabby kroeg zou zijn met Afrikaanse muziek, maar niets is minder waar! Een hele mooie club aan het strand, mooie loungebanken, slippertjes uit en dansen op je blote voeten op de maat van heerlijke Westerse muziek!

Na een paar biertjes kwam ik een aantal mannen tegen uit Venezuela en sprak ik plots weer vloeiend Spaans. Ze waren zo verrast dat er iemand was die Spaans sprak dat we allemaal shotjes en biertjes gratis kregen. Mijn Spaans werd dus ook nóg beter ;).  De volgende dag heb helaas goed gemerkt wat drie maanden onthouding met je kan doen, ik moest de hele dag in horizontale positie blijven omdat mijn maag zo zeer deed, oepsieee!

Uitzicht vanaf het immigratiekantoor,
ja die man staat daar inderdaad zo op de steiger!

Veiligheid?

Maandag gingen we dan eindelijk naar de Immigratie en na alle verhalen van Elise over dat het soms lastig kan zijn waren we stom verbaasd dat het binnen drie minuten geregeld was. Omdat je niet mag werken met een toeristen visum antwoordden we braaf dat we naar verschillende plekken gingen toen hij vroeg waar we verbleven. Voornamelijk vond hij het een goed idee dat vrouwen zoals wij lang in hun land kunnen blijven, prima!

En we gaan door!

Chapattis maken!

 

Nu is het weer keihard terug naar de realiteit van Kibwezi. Afgelopen woensdag waren Elise, Gloria en ik uitgenodigd voor de opening van het nieuwe schoolkantoor. Het zou een spetterend feest worden.. en of! Niet dus. Na zes voorstelrondes, 133 bedankjes en 12 keer bidden in 2 uur tijd kon het feest beginnen wat bestond uit een voorraad eten inslaan voor de komende dagen en een fanta! Het eten was heerlijk maar hoe de mensen hier zoveel in een keer naar binnen kunnen werken is me een raadsel. Er gaan gerust 3, 4, of misschien wel meer chapattis tegelijkertijd in! Enerverende ervaring dus. 

Maar ik mag niet klagen, nog drie weken werken en dan kan ik genieten van vakantie! Ik kan dus al beginnen met dagdromen over wat ik ga doen en dat is heel fijn J. Ik ben nu bezig met het boeken van een trip naar de Kilimanjaro want na die een keer gezien te hebben ben ik overtuigd dat ik hem wil beklimmen!

Binnenkort meer!

Knuffels

Voor wie het nog niet wist, dit is onze neiuwe aanwinst! Ze heet susu, dat roepen mensen hier als je een hond roept :). Ze is een schatje!

We hadden wat moeite haar in het doosje te krijgen maar een van de koks niet! Hoppa, voorpoten vast, achterpoten vast, erin leggen, klep dicht en klaar! Zo hebben we hem dus naar Kibwezi gekregen :).

De geit - continued

Er werd me verteld dat het verhaal van de geit leuk zou kunnen dienen als kinderboek. Het verhaal stopte daar echter nog niet, vandaar dat ik nu met een vervolg kom! Maar, dit vervolg is niet geschikt voor de tere kinderogen.

Inmiddels verloopt alles in Kibwezi  nog steeds op rolletjes. Na een nachtje Nairobi om daar wat inkopen te doen voor het huis en het project zijn we op de zondagavond verhuisd naar ons nieuwe huis. Een heerlijke eigen plek! Alles lekker ruim opgezet, gelijkvloers, een grote keuken en een nog grotere tuin inclusief overdekt terras met barbecue! In een Keniaans huis is het normaal om een schoonmaakster te hebben, maar waar vind je die als je niet zoveel mensen kent? We hebben een en ander rondgevraagd en de zus van de vrouw van de fish en chips kok bij Ramses zou wel interesse hebben. Zo gezegd, zo gedaan! Een dag later kwam ze het huis bekijken en afspraken over de prijs maken en de volgende middag stond ze al blij te schrobben! En wat een dame is het, ze spreekt Engels en werkt niet eens met een Afrikaanse slag. Oftewel, ze werkt flink door!

Het huis gezien vanuit de poort

In een huis wonen is echt heerlijk. Zelf je eten maken met lekker veel groenten in plaats van hopen koolhydraten en vet. Zelf thee zetten en op de zondag hier chillen, daar chillen, even buiten zitten, even in de zon zitten, dan weer op de bank relaxen en een boekje lezen, boodschapjes doen en.. afval verbranden! Dat moet je hier namelijk zelf doen wat dat is niet centraal geregeld. Tenzij je je afval naar de hoop in het centrum wil brengen ;).

Ronja en Marijke in de keuken

Nu we een huis hebben en alle scholen goed lopen op de gele cassave is het ook tijd om een goed feest te geven. Het verhaal deed zich snel de ronde in Kibwezi dat we een feest zouden geven en ook dit ving de fish en chips kok op. Zijn vrouw is kledingmaakster en kon voor ons wel een mooie traditionele jurk maken. Dit leek ons wel een mooi idee, de kledingsmaak verschilt hier echter dusdanig van de onze dat wat de Afrikanen mooi vinden, wij afschuwelijk vinden. Zo is glimmend babyblauw met wit en mega pofschouders erg mooi. Of een jurk bestaande uit alleen maar goude glimmende stof.. Tja, verschil moet er zijn of niet? Ze ging aan de slag en op de dag van het feest zelf zou ze de jurken komen brengen.

Ons terras!

Iedereen die aan de base-line heeft meegewerkt, de mensen bij Ramses en nog wat los en vast mensen uit Kibwezi zijn voor het feest uigenodigd. Een boodschappenlijstje was snel gemaakt. Zoveel mensen x zoveel biertjes, wat chappati’s, wat avocados en andere lekkere hapjes en… iets voor op de barbecue misschien? De Kenianen zijn dol op nyama chomo, gegrild vlees. In iedere kroeg staat ook tot laat in de nacht vlees te braden als zijnde ‘midnight-snack’. Ja mensen, de Afrikaanse versie van een broodje kebab. Helaas is de knoflooksaus hier nog niet verkrijgbaar.

De bescheiden poort, beveiliging ten top!

Burn baby!

We hebben wat rond gevraagd wat iedereen lekker zou vinden op de barbecue en er was een duidelijk antwoord: geit! Maar waar haal je als blanke hier een geit vandaan? Eentje die groot genoeg is voor 25 man, eentje die lekker is en voor een eerlijke prijs. Ook hier blijkt weer, als je er maar genoeg over praat dan komt er bijna vanzelf eentje uit de lucht vallen. Mister Patrick wist wel iemand vlakbij mijn school die goede geiten verkocht. Hij zou wat belletjes maken en de geitenman zou langskomen op mijn school. Niet dus! Er stond nog wel een verdwaalde geit aan een boom maar niemand wist van wie die was.

Hier loop ik altijd als ik ga hardlopen, niet verkeerd toch?

Omdat er die dag weinig matatu’s waren gingen we met een motorbike naar huis en toevallig wist deze jongeman wel waar we een geit konden halen en wilde dat met alle plezier doen. Ik vroeg of hij me bij me thuis wilde afzetten zodat ik geld kon halen en toen ik wilde uitleggen waar mijn huis was zei hij, ooh maar ik weet wel waar jij woont hoor! Ik woonde er nog geen week! Ik had die jongen nog nooit gezien maar hij weet dus wel waar ik woon.. heel apart. Ik gaf hem geld mee en een half uurtje later kwam hij met een big smile op zijn gezicht teruggelopen met een geit in zijn armen! Fantastisch hoe dat hier gaat!

Even genieten in Nairobi want dit kan ik Kibwezi niet!

Na een dagje gemekker in de tuin was de dag van het feest aangebroken.  Als eerste kwam in de middag de vrouw met de jurken langs. Ze haalde ze uit de tas en eigenlijk moesten we allemaal een beetje lachen. Ze had er best iets moois van gemaakt alleen was de pasvorm nog niet helemaal je van het.

We wilden dus dat ze de jurken zou gaan innemen om ze beter passend te maken, maar het probleem was dat de vrouw niet in Kibwezi woont maar in een dorp 30 minuten verderop. Dan zouden we ze nooit op tijd voor het feest hebben! We vroegen haar of het niet een idee was dat ze hier ergens bij een salon ging zitten? Ze vond het oke en toen we later boodschappen gingen doen zagen we ze zitten bij een tentje gemaakt van wat houten balken op de hoek van de straat.

Random foto van een ochtend toen ik uitstapte om naar mijn school te lopen en deze vrachtwagen met verloren wiel gewoon op de snelweg zag staan. Dit is dus trouwens de grootste snelweg van kenia die Nairobi en Mombasa verbind. Daar stop ik altijd om naar school te lopen. Is wel anders he?

Later die dag was het tijd om samen met Elise en haar auto biertjes te gaan halen bij de Bondeni beach bar! (Je kunt hier alleen bij een kroeg bier halen) Na drie keer uitleggen dat we echt 50 biertjes bedoelden en geen 5 of 15 kregen we twee kratten halve liters mee. Alles stond klaar, de muziek was binnen, de dj was geregeld, het bier zat in de koelbox en twee onbekende mannen waren in de tuin bezig met het slachten van de geit. ’s Avonds kwamen alle gasten binnen druppelen en iedereen was mega enthousiast over de barbecue! Iedereen vond het zo leuk! Ze vonden ook alle hapjes lekker en het was echt een geslaagd feest!

Meneer met geit!

Beeeeh

Tot en met drie dagen na het feest vonden we overal bierdopjes en moest de schoonmaakster ook erg lachen toen ze nog wat niet nader te noemen lichaamsdelen van de geit vond en die met alle liefde wilde opruimen en mee naar huis nam zodat we ze niet zelf hoeven te verbranden. Nogmaals, wat een vrouw!

Op de woensdag na het feest bracht ik bij hetzelfde tentje als waar de jurkenvrouw de toko had overgenomen twee lappen om de randjes om te zomen. Nadat ik terug naar huis was gelopen hoorde ik na 5 minuten een wild geklop op de poort. Wie zou dat nou kunnen zijn? Het was de vrouw van Bondeni samen met een niet al te vrolijk kijkende man. O, o.. Ze was aardig kwaad over het feit dat we nog steeds de kratten niet hadden teruggebracht. O, moest dat dan? Dat had ze er misschien even bij moeten zeggen. (Weer zo’n geval, hoe weet je waar ik woon?)

Bondeni!

We hadden alleen nog 15 biertjes over en toen ze dat hoorde keek ze nog kwader. Wat moet ik nu? Dit en dat, ik heb het nodig! Of ik het anders morgen wil komen brengen? Dat wilde ik wel, maar dan zonder de volle flesjes. Kon ik niet 15 bier drinken? Nee mevrouw, wij drinken over het algemeen geen 15 halve liters op een doordeweekse avond. Trouwens, in het weekend ook niet. Dan wilde ze wel de volle flessen meenemen. Of ik om 7 uur kon? Nee dan was ik al weg. Om 8 uur, nee mevrouw, dan ben ik nog steeds weg.

Tadaaa! Zo zijn ze geworden :).

Weer geklop op de deur! Komt ze nu met versterking? Maar nee, het was de vrouw van de lappen die ze als extra service wel wilde komen brengen. Die weet blijkbaar ook waar ik woon en ze vond dat ze ze voor die 50 cent ook best even kon brengen. Handig handig.

Na wat onderhandelen wilde ze de twee kratten wel gelijk meenemen en mij terugbetalen voor de nog volle flesjes. Min de kosten van het vervoer! Pardon? Toen ik vertelde dat ik ze anders morgen zelf wel kwam brengen omdat ik niet voor vervoer wilde beter keek ze me aan alsof ze water zag branden.

How?

- Well, I will bring them myself in the morning.

How?

- I will walk there?

What? You walk?!

- Yes!

How?

- Well, by moving my legs..

Alright.

Dat vond ze wel zo vreemd! Maarja, wij Nederlanders lopen en fietsen nu eenmaal omdat we daar zin in hebben of het onzin vinden om met de auto te gaan. Hier zijn dat soort dingen grote issues. Je loopt nog liever 6km dan dat je op een fiets gaat zitten omdat dat voor de arme mensen is.

Uiteindelijk is ze ergens geld gaan halen en stond de boos kijkende man levenloos naar de kratten te staren. Vol chagarijnigheid nam ze de beide kratten mee en ik dacht alleen maar, goh, best ideaal zo’n ophaalservice ;). 

~The END~