O, o. Alweer mijn laatste nacht in Kibwezi! De tijd is deze
week ineens heel snel gegaan. Nog even dit doen, nog even dat doen. Hier wat
afronden en daar wat dingen beginnen. Bijna het idee dat ik nog een dagje nodig
heb om alles op orde te stellen voordat ik goed en wel kan vertrekken richting
de Kilimanjaro. Maar die tijd is er niet dus zal ik morgen als een heuse speedy
Gonzales alles moeten doen wat ik wil doen. Flesjes terugbrengen, regelen dat
de sokken goed terecht komen! Waarvoor heel veel dank, echt ontzettend leuk!
Zoveel pakketjes!
Ik had ook nog een stuk of 3 blogs kunnen schrijven over van
alles dus ik zal het proberen in deze kort te vertellen! Morgen dus mijn
laatste dag op school. Marina die mij gaat overnemen is vandaag aangekomen en
die zal ik morgen alles moeten uitleggen. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat en
wat ze van de school vind. Mijn koks waren erg nieuwsgierig en moeten zich denk
ik ook een beetje voorbereiden op de komst van een nieuwe Mzungu. Ik denk dat
het voor beide kant wel even wennen is. Ik vind het ook zo’n gek idee dat ik na
11 weken cassave werk op school het achter me moet laten en het stokje moet
doorgeven. Ik ga alle kinderen, de koks, de chairman en Emily ook zeker missen!
Zelfs het lieve jongetje wat me altijd halverwege de weg staat op de wachten. Ook
al is het werk eentonig en niet bijzonder uitdagend, je raakt er toch een beetje
gehecht aan. Ik ben dan ook heel blij dat ik in september nog een dag terug kom
zodat ik een laatste keer kan zien hoe het gaat en iedereen echt gedag kan
zeggen.
Ik heb het nooit zo door dat ik weg ga, zo voelt het nooit
echt. Maar soms heb je ineens zo’n besef dat je toch echt gaat. Dat besef kwam
gisteren tijdens de 2 kilometer die ik altijd naar school moet lopen. De mensen
die daar langs de weg vragen hoe het met je gaat. De mooie stenen huizen, de
lemen hutjes, de geiten, de koeien, de zwaaiende kinderen. Ineens besefte ik me
maar al te goed dat mijn Kibwezi tijd erop zit! Maar als ik dan bedenkt wat er
voor me in het verschiet zit kan ik ook eigenlijk niets anders dan heel hard
glimlachen.
Vandaag heb ik de kado’s uitgedeeld aan de koks en de
chairman. Voor de chairman had ik hier twee overhemden gekocht waarvan eentje
een beetje klein bleek te zijn maar hij was er erg blij mee. Voor de koks had
mijn moeder 3 fleece achtige jassen opgestuurd vanuit Nederland. Ikzelf vind de
jassen erg mooi en mijn koks ook bleek later! Ik had ze gegeven en na een half
uurtje ‘oh’ en ‘ah’ wilden ze de jassen niet meer uittrekken ook al wat het
hartstikke warm. Ze zijn er zo blij mee! Echt superleuk J.
Vorige week heb ik mijn verjaardag gevierd met een etentje.
Mijn koks hadden het er dus al zo lang over en die zaterdag was het dan
eindelijk zover. Toen ik op school aankwam was Prisca al bezig met het maken
van de ciapatti’s, Maggy was de kip al aan het plukken en iedereen was in rep
en roer. Ik had ook was spullen van de school nodig maar hoe zou ik die
allemaal mee moeten nemen in de matatu? Wat serveerbakken, 25 bekers, 50
ciapattis, een mega pan en een grote zak met brandhout om op te koken. Toen Dan
en Marijke langskwamen kon Dan de laatste twee wel op de motorbike meenemen.
Marijke en ik zijn met een andere volgeladen bike teruggegaan. Het was een
hilarisch gezicht. Bepakt en bezakt!
Toen mijn koks aankwamen gingen ze gelijk aan de slag. Wat
stenen zoeken op straat, die in de tuin leggen, vuurtje eronder en koken maar!
Echt een prachtig gezicht! Sta je dan in Nederland achter je inductie kookplaat
terwijl je ook gewoon heel stoer in de tuin kan koken! Het is allemaal zo
anders maar hier o zo gewoon. Koken op elektrisch (dat zit hier in huis) vonden
ze ook maar raar. Na uren kokkerellen was alles klaar en kon het feest
beginnen. Het was erg gezellig en ik had zelfs van mijn koks, Felix, Gloria, de
andere studenten en mijn begeleidster kadootjes gekregen! Ik was helemaal
verbaasd! Zo leuk dat iedereen de moeite had genomen er echt iets van te maken.
Het was niet bepaald een wild feestje want na wat eten en
drankjes was rond 9 uur het huis alweer leeg. Veel mensen gaan hier slapen als
het donker word en gezien de meeste nog een aardig ritje voor de boeg hadden om
thuis te komen begrijp ik het ook goed maar het was toch een beetje vreemd. Om
een tijd waarop ik eindelijk een beetje op gang kom was het hele huis ineens
leeg! De maandag daarna op school vertelde iedereen wel dat ze het erg leuk
hadden gevonden dus de missie was geslaagd.
Verder zijn er niet zoveel bijzonderheden eigenlijk. De
school is nu gesloten dus het is erg rustig. Alleen de kinderen die in de
studie zitten komen spelen en cassave eten. Een vakantie zoals wij die kennen
op de basisschool bestaat hier niet echt. De kinderen noemen het dus ook niet
zo maar ze zeggen gewoon dat de school dicht is voor 3 weken. Vanaf komende
week hebben de oudere klassen alweer les. Die hebben dus maar een weekje rust!
Het lessysteem is hier zo anders. Je moet je om 7 uur op school melden en je
gaat rond half 6 weer weg. Niet dat je ook zo lang les hebt. De docenten komen
namelijk pas rond 8 uur en gaan ook wat eerder weg. Waarom dat is, is me ook
een raadsel.
Net zoals het raadsel dat het verboden is om vriendjes te
hebben op school. Ik had er deze week een kort gesprekje over met meisjes van
13. Het idee van een relatie is hier voornamelijk praktisch en liefde en
relaties zoals wij dat kennen bestaat hier eigenlijk niet. Ze vroegen me ook
gelijk wat je dan moet doen als je een baby zou krijgen? Daarom mogen ze geen
vriendjes hebben. Van zoenen kun je enge ziektes krijgen en van een vriendje op
je 13e word je zwanger? Ik probeerde ze uit te leggen dat bij ons
een vriendje hebben heel anders is. Je loopt misschien hand in hand en gaat
samen spelen als je jong bent maar daar blijft het dan ook bij. Ik snap ook wel
dat door hun omgeving het hele relatie idee zo anders is dan bij ons. Als dit
soort dingen verboden zijn en ook je ouders weinig affectie tonen zal dat ook
niet snel veranderen.
Ik heb hier tijdens mijn tijd voornamelijk meegemaakt dat je
een land op zo’n andere manier leert kennen als je er woont en werkt in plaats
van er alleen op vakantie naartoe gaat. Zoveel andere gebruiken, geloven,
manieren, moralen, normen, waarden. Sommige daarvan begrijp ik goed, sommige
kan ik met mijn hoofd niet bij. Ik heb er in ieder geval veel van geleerd en
ook veel dingen leren waarderen. Het vrije Nederland, dat je alles kan doen en
laten wat je wil en dat niemand zich daar echt om bekommerd. Dat is echt zo’n
ontzettend groot voordeel. Ons inlevingsvermogen en onze grote wereld. De
mensen die hier wonen komen vaak niet verder dan Kibwezi. Ze zien nooit iets
anders! Sommige kinderen op school zijn zelfs nog nooit in Kibwezi gekomen!
Terwijl het maar 10km van elkaar verwijderd ligt. Bizar.
Ik hoop in ieder geval dat ik iedereen die ik heb ontmoet
wat positiefs heb meegegeven. Dat de kinderen op school een goede herinnering
aan me hebben. Als ik zo mijn chairman moet geloven is dat wel zo. Hij vertelde
dat ik de dagen ‘enjoyable’ maak en dat de kinderen veel liever en meer open
zijn geworden dan eerst. Ik merk zelf ook zeker een verschil en vind dat er een
erg positieve sfeer hangt. Je hebt helemaal geen stok nodig om kinderen op orde
te houden maar als ze nooit zien hoe het anders kan? Ik hoop dat ik door
vriendelijk te zijn geweest en wellicht andere kleine dingen iets positiefs heb
kunnen achterlaten.
Morgen dus nog een dagje! Het afscheid gaat me misschien wel
zwaarder vallen dan ik in eerste instantie heb gedacht maar dat gevoel gaat
hopelijk snel weg wanneer ik in de bus richting Voi zit. Vanaf Voi ga ik
zondagochtend richting Moshi, Tanzania vanaf waar ik maandag de Kilimanjaro via
de Machame route ga beklimmen.
Weer precies een week later vlieg ik richting Oeganda om op
10 september weer terug te gaan naar Kilimanjaro om mijn ouders te ontmoeten
waar ik erg veel zin in heb! Met hen zal ik de laatste twee weken door Tanzania
reizen om op 23 september weer richting Nederland te vliegen.
Kortom: veel leuks!
Lieve iedereen, ik hoop snel weer wat te schrijven!
Knuffels!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten