Afrikaanse perikelen

Na een wandeling van ongeveer 500 meter door 'no mans land' kwam ik aan bij de grenspost Oeganda-Rwanda. De dame achter de balie keek niet al te blij toen ik haar aan het werk moest zetten.
- Paspoort
Ja mevrouw, goedemorgen, hie is die.
- Aanvraag?
Eh, aanvraag?
- Ja, je online applicatie?
Die heb ik niet, daar was ik niet van op de hoogte.
- Dan moet je terug, je mag er niet door.
Dan gaat ze weer zitten en kijkt ze nog bozer. Niet alleen heb ik haar van het niets doen afgehouden, het was ook nog eens doelloos. Ik zou vier dagen later weer naar Tanzania vliegen en hoewel ze natuurlijk het volle recht hadden me terug te sturen liet ik me niet zomaar afschepen. Ik vroeg of er niet een mogelijkheid was om vandaag door te kunnen. Drie dagen wachten om daarna gelijk door te gaan naar het vliegveld leek me niet de beste optie.
Ik kon wel met het hoofd van de Immigratie gaan praten, fijn. Een jongeman (aka grote etterbak) plaatste me in een hokje en begon me de meest vreemde vragen te stellen. Wat ik studeerde, waar, wat ik in Afrika deed, hoe lang, waar ik in Oeganda ben geweest, hoe lang, wat het kostte, hoe het was. Zeer relevant voor een visum maar niet heus. Hij gaf me ook een nee als antwoord en toen moest ik mijn tactiek overwegen. Hoe zou ik dit gaan spelen? Emotioneel, gefrustreerd, moedeloos? Op de gok bracht ik voorzichtig naar voren dat ik wel meer zou willen betalen om vandaag naar binnen te kunnen. Fout, zo werkt Rwanda niet. Raar maar waar, hier is geen corruptie. Wat? In Afrika, ja. Foute strategie. Toen koos ik voor de handen in het haar techniek wat op meerdere manieren opgevat kan worden. De etterbak zei gelijk, niet emotioneel worden! Ik zei, nee, zeker niet! Oke, andere strategie nodig dus. Ik vertelde toen maar dat ik zo graag zijn land wilde bezoeken en als ik nu drie dagen moest wachten ik die kans niet zou hebben.
Na wat gerommel en nog meer vragen moest ik buiten wachten en plots was daar het 'Halleluja', ik kreeg mijn visum! Het meest vreemde vond ik wel dat het niet eens een speciaal visum is maar gewoon een stempel. Eikels. Mijn hart zat nog steeds hoog, maar ik dacht alleen maar: Jaaa, ik ben er! Na alle verhalen was het dan eindelijk tijd om zelf Rwanda te ontdekken.

Ik wilde met een matatu naar Kigali en al snel had ik er een gevonden maar was ook gelijk verward toen ik wilde instappen. Ehm, waar? Natuurlijk, ze rijden hier aan de rechterkant dus de deur zit ook aan de andere kant. Ik was gelijk helemaal ontregeld! Ik merkte wel al gelijk dat Rwanda een stuk georganiseerder is dan haar buurlanden. Maar alhoewel de wegen hier ontzettend goed zijn, is dit het land waar ik de meeste auto's en vrachtauto's in de berm heb zien liggen. Ze noemen Rwanda het land van de 1000 heuvels en dat klopt! Als je onderweg bent zie je alleen maar bergen en heuvels, schitterend! Ook Kigali ligt verspreidt over meerdere heuvels en vooral in de avond is dat een mooie gezicht.

De eerste avond ben ik heerlijk 'luxe' uit eten gegaan met een paar mannen uit het hostel. Ook zei hadden een foutje gemaakt bij de grens. In Tanzania, waar ze onderzoek doen, is het normaal om te vragen hoe het met iemand zijn familie gaat. De man in kwestie dacht vriendelijk te zijn tegen de man aan de grens en vroeg hoe het ermee ging, hoe is het met je familie? De man werd boos en heeft hem haarfijn uitgelegd dat Rwanda niet het juiste land is om die vraag te stellen. Ai, en dat is waar. Met de genocide van 1994 is dat inderdaad niet handig. Maar gewoontes zijn moeilijk te doorbreken want hoewel ik al twee weken niet in een land ben waar ze Kiswahili spreken hoor ik mezelf nog vaak genoeg 'sawa sawa' (oke oke) zeggen.

Rwanda is in de East African Community een vreemde eend in de bijt. Om bij deze groep landen te mogen horen hebben ze hun nationale taal van Frans naar Engels veranderd. Een snelle verandering maar helaas leren de kinderen nu pas Engels op school. Gevolg is dus dat de meeste geen Engels spreken. Door de genocide zijn veel mensen gevlucht en zo is er dus een mengeling van talen onstaan. Naast  Kinyarwanda wordt er door sommige Frans gesproken, Kiswahili, Luganda of Engels. Helaas is mijn kennis van het Frans ongeveer net zo groot als die van Kiswahili dus dat brengt me hier niet ver. Helaas begrijpen ze 'gracias beaucoup' ook niet al te goed.

Dus officiele taal of niet, met Engels red je je hier niet! Daarnaast heeft Rwanda een aantal jaar geleden alle namen van de steden veranderd om bij de nieuw gevormde provincies te horen. Het is handig beide namen te weten want op de weg geven de borden de nieuwe naam aan, maar voor de rest staat overal nog de oude naam. Op je buskaartje, op de bus zelf, als je de stad in rijdt, heel verwarrend. Nog een verwarringsproces is de uitspraak. Kigali is niet alleen de naam van de stad maar ook van de provincie. Als de bus stopt bij de 'bushalte' Kigali stad roept hij iets in de trant van Chigariii ville. Het lijkt er een beetje op, vooruit.

Gisteren had ik bedacht naar Gisenyi te gaan, een plaatstje gelegen aan het Kivu meer waar je ook nog zou kunnen zwemmen. Vol goede moed deed ik mijn bikini in mijn tas, boekje mee en gaan! Eenmaal aangekomen in Gisenyi was het regen, regen, en regen. Harstikke leuk. Helemaal doorweekt kwam ik aan in mijn hostel nadat ik wat had gedronken aan de waterkant. Omdat het nog maar 7 uur was had ik nog niet echt zin om te slapen. Dan maar mijn korte broek aan en aan iemand vragen of hij nog een leuke bar wist aan te wijzen. De jongen, John, wist wel een leuke en samen hebben we een biertje gedronken. Als het je hier lukt om 10 bier te drinken ben je een ware held want een biertje is maar liefst 720ml! Na een aantal leuke gesprekken over het leven in Rwanda ben ik gaan slapen.

Ik had het niet verwacht maar Rwanda is inderdaad erg verschillend van Tanzania, Kenia en Oeganda. Ik kan oprecht zeggen dat hier geen corruptie is. Er is structuur, de bussen vertekken op tijd(!!), de wegen zijn goed, bewegwijzering is goed, alles is makkelijk en duidelijk. Er is echter een ding waarin het niet verschilt van de rest en dat is dat de mensen zo ontzettend religieus zijn. Gisteren in het hostel (ik sliep in een evangelisch centrum) stond er ook weer zo'n Amerikaanse mongool te prediken. Excuus voor mijn taalgebruik maar zo zie ik dat. De missionarissen hebben ik mijn ogen een groot deel van de Afrikaanse cultuur verpest door ze te vertellen dat ze in God moeten geloven en zich in Westerse kleding moeten hijsen. Maar wie, in godsnaam ;), denken ze wel niet dat ze zijn?

Ik heb dit nooit eerder opgeschreven maar overal waar ik kom irriteert het me mateloos! Mensen zijn zo kortzichtig geworden door het geloof. Bah. Honderden stammen zijn nu niet meer van elkaar te onderscheiden. Vele tradities zijn verloren gegaan en daarnaast loopt iedereen nu volledig bedekt in westerse kleding. Is dat een vooruitgang? In mijn ogen is dat een heel groot verlies van wat ooit een prachtige cultuur was. In Kenia kun je nog onderscheidt maken tussen de Maasai en de Turkana stam maar alle 40 andere niet meer. In Oeganda, zelfde verhaal. Alleen de Batwa, die afstammen van de Pygmies, zijn nog te onderscheiden. Dit is alleen zo omdat ze vroeger in de bossen woonden die nu gekapt zijn voor de landbouw. Ze proberen hun tradities voort te zetten, maar helaas, ook daar zag ik al veranderingen komen.

Waarom doen die mensen dat? Waarom zou je iemand willen vertellen dat jouw geloof beter is? Is dat niet iets wat je voor jezelf moet houden? Wie maakt jou beter dan anderen? Laat die mensen toch alstjeblieft in hun waarde en hun eigen ding doen. Hoeveel mooier zou een Afrika zijn met al zijn oude tradities en culturen? Dit is echt niet alleen in Afrika aan de gang. Een boek over Papoea verteld me een soortgelijk verhaal, zonde. Een rasechte Afrika fan vertelde me dat Ethiopie een van de weinige landen is waar je nog traditionele stammen vindt. Stel je voor: een Papoea met verf op zijn gezicht en een koeienbot door zijn neus in een pantalon en afgedragen t-shirt? Dat kan toch niet?!

Zo, nu ik dat ei kwijt ben kan ik weer verder ;). Vandaag is mijn laatste dag alweer in het mooie Rwanda. Zowel Oeganda als Rwanda zijn prachtige landen. Mooie bergen, meren en lieve mensen. Voornamelijk Oeganda vond ik een erg mooi en prettig land. Makkelijk te bereizen en iedereen spreekt Engels waardoor het makkelijk is om contact te maken met wie dan ook.

Morgen vlieg ik naar Kilimanjaro Airport om daar mijn ouders te ontmoeten. Daar heb ik echt superveel zin in! De laatste twee weken van mijn vijf maanden Afrika beloven mooi te worden! De 23ste land ik weer op Schiphol en in tegenstelling tot mijn vorige reis heb ik daar nu wel veel zin in! Voornamelijk om iedereen een knuffel te geven, wijntjes te drinken (veel graag), te dansen, te eten en geen Afrikaans geneuzel meer ;).

Tot snel!!