Kampala - Oeganda

Na de beklimming van de Kilimanjaro ben ik inmiddels beland in de hoofdstad van Oeganda! Het is hier leuk! Heerlijk chaotisch, vol motorbikes en iedereen die maar lacht. Heerlijk ongedwongen! O wil jij er even langs met je bike? Geen probleem. Ho, eentje van links, rechts, spookrijders, maakt niet uit, kan prima. Nu ga ik oke?  Na een paar uur door de stad te hebben gereden snap ik het systeem nog steeds niet :).

Natuurlijk lijken veel buurlanden op elkaar, maar zoals geschreven lijkt het hier nog meer ongedwongen dan in Kenia of in Tanzania. Het maakt ze niet zoveel uit dat je blank bent, mensen laten je lekker je gang gaan. Daarnaast is de stad ook best modern. Veel winkelcentra, banken enzovoorts. Zodra je echter naar de buitenwijken gaat zie je dat je wel degelijk in Afrika bent en kom je meer modderwegen tegen dan asfalt, kindjes die rondrennen in halve lapjes t-shirt en bananenverkopende vrouwen. Omdat de stad voor een deel aan het Victoriameer ligt is er ook een redelijke vismarkt waar het er ook zeker niet Nederlands aan toe gaat. Mannen die in een doktersjas op een groot podium hun vis staan te verkopen, prachtig!

Ik bevind me in een heel relaxt hostel buiten het centrum waar je kunt kamperen, in een cottage kunt zitten of in een dorm. Ik heb gisteren drie prachtige mannen ontmoet die hier al langere tijd zijn (en genoeg grijze haren hebben). De een helpt scholen bouwen, de ander wil nu een lodge opzetten in het noorden en de andere is op zoek naar werk. Omdat ze deze plek al lang kennen heb ik gelijk alle ins en outs gehoord. Niet alleen over Oeganda, maar ook alle roddels van het hostel. Best interssant om te horen hoe het er hier aan toe gaat.
Voornamelijk met de man uit Australia kan ik het goed vinden. Jaartje of 45 gok ik, mager en een prachtige kop! Echt zo'n guitig gezicht waar je zelf ook spontaan blij van wordt. Samen met Anthony, een half Amerikaan/Nederlander, en de Australische man hebben we de hele avond biertjes gedronken en flauwe grapjes zitten maken. Zo lekker om weer te reizen! De Australier mag mij blijkbaar ook graag want na verloop van tijd zei hij 'Oh Ingrid, I think I want to marry you'.

Toen ik vanochtend wakker werd besloot ik om hier nog een nacht te blijven. Vol goede moed liep ik naar de balie om te vertellen dat ik nog een nachtje in mijn bed in de enorme dorm wil slapen. Maar nee, volgeboekt! Het verbaasde me enorm want er staan echt 30 bedden in de dorms en vannacht waren er daarvan welgeteld drie bezet. Teleurgesteld liep ik naar de mannen toe maar die zeiden dat het geen probleem was en ze zouden wel wat regelen. De een had nog een tent, de ander sliep op drie matjes dus daar kon ik er wel eentje van lenen en een slaapzak zouden ze ook wel voor me in orde maken. Hoef ik dus toch niet in de goot te liggen vannacht ;). Slapen in een tentje kost 5 dollar maar de Australier wilde me ook anders wel '200 bucks' geven zodat ik bij hem zou komen liggen, haha. Ik voel me in ieder geval thuis!

Zowel de oudere mannen als Anthony hebben motorbikes gekocht om daarmee rond te reizen. Het afgelopen half jaar is Anthony bijvoorbeeld vanuit Zuid-Afrika naar hier gereden om nu weer terug te gaan via een andere route om zijn bike daar weer te verkopen. Lijkt me echt een ontzettend gave reis! Ze zitten nu met zijn allen een route uit te stippelen voor de komende dagen en ondertussen balen ze een beetje dat ik niet ook een bike heb. Maar helaas! Morgen toch maar gewoon met een matatu richting Jinja om daar wellicht wat te gaan raften of kanoen. Na al het trainen van mijn beenspieren zijn mijn armen aan de beurt ;).

Mijn eerste indruk van Oeganda is dus goed en volgens mij zijn twee weken veels te kort om dit land goed te kunnen zien. Wellicht een goede reden om terug te keren, met motorbike!

Ik zal snel nog over de Kilimanjaro schrijven want dat was ook een enerverende ervaring om het maar een naam te geven. Als kort voorproefje weet ik wel dat ik voorlopig geen bergen mee ga beklimmen van bijna 6km hoog!

Knuffels!

Tijd om dag te zeggen...

O, o. Alweer mijn laatste nacht in Kibwezi! De tijd is deze week ineens heel snel gegaan. Nog even dit doen, nog even dat doen. Hier wat afronden en daar wat dingen beginnen. Bijna het idee dat ik nog een dagje nodig heb om alles op orde te stellen voordat ik goed en wel kan vertrekken richting de Kilimanjaro. Maar die tijd is er niet dus zal ik morgen als een heuse speedy Gonzales alles moeten doen wat ik wil doen. Flesjes terugbrengen, regelen dat de sokken goed terecht komen! Waarvoor heel veel dank, echt ontzettend leuk! Zoveel pakketjes!

Ik had ook nog een stuk of 3 blogs kunnen schrijven over van alles dus ik zal het proberen in deze kort te vertellen! Morgen dus mijn laatste dag op school. Marina die mij gaat overnemen is vandaag aangekomen en die zal ik morgen alles moeten uitleggen. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat en wat ze van de school vind. Mijn koks waren erg nieuwsgierig en moeten zich denk ik ook een beetje voorbereiden op de komst van een nieuwe Mzungu. Ik denk dat het voor beide kant wel even wennen is. Ik vind het ook zo’n gek idee dat ik na 11 weken cassave werk op school het achter me moet laten en het stokje moet doorgeven. Ik ga alle kinderen, de koks, de chairman en Emily ook zeker missen! Zelfs het lieve jongetje wat me altijd halverwege de weg staat op de wachten. Ook al is het werk eentonig en niet bijzonder uitdagend, je raakt er toch een beetje gehecht aan. Ik ben dan ook heel blij dat ik in september nog een dag terug kom zodat ik een laatste keer kan zien hoe het gaat en iedereen echt gedag kan zeggen. 

Ik heb het nooit zo door dat ik weg ga, zo voelt het nooit echt. Maar soms heb je ineens zo’n besef dat je toch echt gaat. Dat besef kwam gisteren tijdens de 2 kilometer die ik altijd naar school moet lopen. De mensen die daar langs de weg vragen hoe het met je gaat. De mooie stenen huizen, de lemen hutjes, de geiten, de koeien, de zwaaiende kinderen. Ineens besefte ik me maar al te goed dat mijn Kibwezi tijd erop zit! Maar als ik dan bedenkt wat er voor me in het verschiet zit kan ik ook eigenlijk niets anders dan heel hard glimlachen.

Vandaag heb ik de kado’s uitgedeeld aan de koks en de chairman. Voor de chairman had ik hier twee overhemden gekocht waarvan eentje een beetje klein bleek te zijn maar hij was er erg blij mee. Voor de koks had mijn moeder 3 fleece achtige jassen opgestuurd vanuit Nederland. Ikzelf vind de jassen erg mooi en mijn koks ook bleek later! Ik had ze gegeven en na een half uurtje ‘oh’ en ‘ah’ wilden ze de jassen niet meer uittrekken ook al wat het hartstikke warm. Ze zijn er zo blij mee! Echt superleuk J.

Vorige week heb ik mijn verjaardag gevierd met een etentje. Mijn koks hadden het er dus al zo lang over en die zaterdag was het dan eindelijk zover. Toen ik op school aankwam was Prisca al bezig met het maken van de ciapatti’s, Maggy was de kip al aan het plukken en iedereen was in rep en roer. Ik had ook was spullen van de school nodig maar hoe zou ik die allemaal mee moeten nemen in de matatu? Wat serveerbakken, 25 bekers, 50 ciapattis, een mega pan en een grote zak met brandhout om op te koken. Toen Dan en Marijke langskwamen kon Dan de laatste twee wel op de motorbike meenemen. Marijke en ik zijn met een andere volgeladen bike teruggegaan. Het was een hilarisch gezicht. Bepakt en bezakt!

Toen mijn koks aankwamen gingen ze gelijk aan de slag. Wat stenen zoeken op straat, die in de tuin leggen, vuurtje eronder en koken maar! Echt een prachtig gezicht! Sta je dan in Nederland achter je inductie kookplaat terwijl je ook gewoon heel stoer in de tuin kan koken! Het is allemaal zo anders maar hier o zo gewoon. Koken op elektrisch (dat zit hier in huis) vonden ze ook maar raar. Na uren kokkerellen was alles klaar en kon het feest beginnen. Het was erg gezellig en ik had zelfs van mijn koks, Felix, Gloria, de andere studenten en mijn begeleidster kadootjes gekregen! Ik was helemaal verbaasd! Zo leuk dat iedereen de moeite had genomen er echt iets van te maken.

Het was niet bepaald een wild feestje want na wat eten en drankjes was rond 9 uur het huis alweer leeg. Veel mensen gaan hier slapen als het donker word en gezien de meeste nog een aardig ritje voor de boeg hadden om thuis te komen begrijp ik het ook goed maar het was toch een beetje vreemd. Om een tijd waarop ik eindelijk een beetje op gang kom was het hele huis ineens leeg! De maandag daarna op school vertelde iedereen wel dat ze het erg leuk hadden gevonden dus de missie was geslaagd.

Verder zijn er niet zoveel bijzonderheden eigenlijk. De school is nu gesloten dus het is erg rustig. Alleen de kinderen die in de studie zitten komen spelen en cassave eten. Een vakantie zoals wij die kennen op de basisschool bestaat hier niet echt. De kinderen noemen het dus ook niet zo maar ze zeggen gewoon dat de school dicht is voor 3 weken. Vanaf komende week hebben de oudere klassen alweer les. Die hebben dus maar een weekje rust! Het lessysteem is hier zo anders. Je moet je om 7 uur op school melden en je gaat rond half 6 weer weg. Niet dat je ook zo lang les hebt. De docenten komen namelijk pas rond 8 uur en gaan ook wat eerder weg. Waarom dat is, is me ook een raadsel.

Net zoals het raadsel dat het verboden is om vriendjes te hebben op school. Ik had er deze week een kort gesprekje over met meisjes van 13. Het idee van een relatie is hier voornamelijk praktisch en liefde en relaties zoals wij dat kennen bestaat hier eigenlijk niet. Ze vroegen me ook gelijk wat je dan moet doen als je een baby zou krijgen? Daarom mogen ze geen vriendjes hebben. Van zoenen kun je enge ziektes krijgen en van een vriendje op je 13^e word je zwanger? Ik probeerde ze uit te leggen dat bij ons een vriendje hebben heel anders is. Je loopt misschien hand in hand en gaat samen spelen als je jong bent maar daar blijft het dan ook bij. Ik snap ook wel dat door hun omgeving het hele relatie idee zo anders is dan bij ons. Als dit soort dingen verboden zijn en ook je ouders weinig affectie tonen zal dat ook niet snel veranderen.

Ik heb hier tijdens mijn tijd voornamelijk meegemaakt dat je een land op zo’n andere manier leert kennen als je er woont en werkt in plaats van er alleen op vakantie naartoe gaat. Zoveel andere gebruiken, geloven, manieren, moralen, normen, waarden. Sommige daarvan begrijp ik goed, sommige kan ik met mijn hoofd niet bij. Ik heb er in ieder geval veel van geleerd en ook veel dingen leren waarderen. Het vrije Nederland, dat je alles kan doen en laten wat je wil en dat niemand zich daar echt om bekommerd. Dat is echt zo’n ontzettend groot voordeel. Ons inlevingsvermogen en onze grote wereld. De mensen die hier wonen komen vaak niet verder dan Kibwezi. Ze zien nooit iets anders! Sommige kinderen op school zijn zelfs nog nooit in Kibwezi gekomen! Terwijl het maar 10km van elkaar verwijderd ligt. Bizar.

Ik hoop in ieder geval dat ik iedereen die ik heb ontmoet wat positiefs heb meegegeven. Dat de kinderen op school een goede herinnering aan me hebben. Als ik zo mijn chairman moet geloven is dat wel zo. Hij vertelde dat ik de dagen ‘enjoyable’ maak en dat de kinderen veel liever en meer open zijn geworden dan eerst. Ik merk zelf ook zeker een verschil en vind dat er een erg positieve sfeer hangt. Je hebt helemaal geen stok nodig om kinderen op orde te houden maar als ze nooit zien hoe het anders kan? Ik hoop dat ik door vriendelijk te zijn geweest en wellicht andere kleine dingen iets positiefs heb kunnen achterlaten.

Morgen dus nog een dagje! Het afscheid gaat me misschien wel zwaarder vallen dan ik in eerste instantie heb gedacht maar dat gevoel gaat hopelijk snel weg wanneer ik in de bus richting Voi zit. Vanaf Voi ga ik zondagochtend richting Moshi, Tanzania vanaf waar ik maandag de Kilimanjaro via de Machame route ga beklimmen.

Weer precies een week later vlieg ik richting Oeganda om op 10 september weer terug te gaan naar Kilimanjaro om mijn ouders te ontmoeten waar ik erg veel zin in heb! Met hen zal ik de laatste twee weken door Tanzania reizen om op 23 september weer richting Nederland te vliegen.

Kortom: veel leuks!

Lieve iedereen, ik hoop snel weer wat te schrijven!

Knuffels!

Warme voeten op mijn verjaardag!

Jarig in Afrika! Hoe leuk is dat! Vooral leuk als er ook nog een post is!
Een aantal dagen geleden kwam Laura thuis met wat post voor me, ik dacht o leuk, een kaartje. Maar nee, nog veel beter! Heel veel enveloppen met kaartjes en sokken! Ik denk dat mijn lieve moedertje aan jullie allemaal heeft gevraagd om sokken op te sturen. Het is inderdaad zo dat veel kinderen geen sokken en schoenen hebben. Op een middelbare school zijn kinderen wel verplicht om schoenen en sokken te dragen maar vaak hebben ze nog maar een klein restje sok wat ze bij de controle laten zien.
Er komt dus zeker een goede bestemming! Heel erg bedankt, leuk! (Jullie hadden er trouwens niet perse bij hoeven te zetten wie jullie zijn. Als in, roeimaatje van je moeder, hardloopvriendin van je moeder, ik ken jullie ook zonder die toevoeging wel!)

Zaterdag ga ik mijn verjaardag vieren met een etentje. Ik heb de assistenten en de koks uitgenodigd en dat telt met ons en Elise erbij al snel op tot 20 man! Mijn koks komen helpen koken en morgen ga ik met Prisca (een van de koks) boodschappen doen. Ze zijn razend enthousiast en hebben het al weken iedere dag over mijn feestje. Omdat ik het er niet zoveel over heb waren ze bijna bang dat ik het was vergeten. Voorzichtig vroegen ze deze week of ik het nog wist en toen ik volmondig ja riep keken ze allemaal heel blij!

Het zal een goed Afrikaans diner worden met pilau, chapatti's, kip-iets, groentencurry en ander lekker eten. Wat drankjes erbij, moet goed komen met die gezelligheid!

Vanochtend stonden er heel lief drie cakejes op de tafel en zaten er wat ballonnen aan mijn tas :). De hele school was in rep en roer doordat ik daar met twee ballonnen liep, ze wilden er maar wat graag mee spelen. Die kids zijn echt niets gewend! Al is er maar een dingetje anders zijn ze gelijk helemaal uit hun doen! Ik heb toen ik moest wachten op Emily nog wat les gegeven aan groep 4 en nadat ze 'happy birthday' hadden gezongen riepen ze allemaal 'doei' toen ik wegging. Blijkbaar hadden ze goed opgelet tijdens de Nederlandse les ;).

Jarig zijn in Afrika is dus gewoon hartstikke leuk!

Oloitokitok

(Meer foto's staan onderaan!)

Hoi lieve iedereen!

Oloitokitok is een klein plaatsje in het westen van Kenia, grenzend aan Tanzania. Het ligt ter hoogte van Kibwezi maar beide plaatsen worden gescheiden door de bergketen van de Chulu hills.

Als je door Oloitokotok loopt heb je er geen idee van dat je je in Kenia bevind. De wilde begroeiing, het groen en de bossen zouden zo kunnen dienen als de Ardennen of Scandinavië. Het zijn echter de rijstvelden en de enorme Kilimanjaro in de verte die verraden dat je je toch echt in Afrika bevind. Maar wel in een totaal ander Kenia dan Kibwezi. Zelfs de matatu’s zijn hier geen busjes, maar een soort stationwagens met eenzelfde gele streep op de zijkant waar ze ook in de kofferbak 5 mensen proppen, 4 mensen op de achterbank en drie voorin!

Oloitokitok en omgeving is de thuisbasis van de Maasai. Er wordt dus andere muziek gedraaid, een andere taal gesproken en mensen zien er uit zoals je verwacht dat een Maasai eruit ziet. Heel anders dan de Kamba die rondom Kibwezi wonen.

Het lijkt wel of het leven in Oloitokitok nog relaxter en vrediger is dan in Kibwezi. Ik kan er niet precies de vinger op leggen maar er hangt een hele prettige sfeer. Mensen zijn niet zo opgefokt, iedereen lacht en nergens hoor je ‘mzungu, mzungu’!

Ook in de lodge waar we sliepen heerst een bijzonder soort rust. Het is een soort centerparks achtige nederzetting maar dan zonder de Tokkies, zwembaden en andere rus verstorende elementen ;). De lodge ligt gelegen aan de rand van een mooi bos. Ik had niet verwacht dat Kenia zich ook van zo’n kant kon laten zien. Er werd me verteld dat de Kilimanjaro in de ochtend het beste te zien is omdat de wolken zich dan nog niet hebben laten zien. Het vroege opstaan en een wandeling door het bos was absoluut de moeite waard! Daar stond ik dan, in de koude vroege ochtend, stiekem op Tanzaniaanse grond om de mooie en enorme berg te bewonderen! Wat een ding is het ook! Zelf zat ik al op zo’n 1500 meter, maar dan alsnog steekt de berg bijna 4,5 kilometer boven de grond uit. Bizar eigenlijk.

Na het ontbijt zijn we nog een aantal uur door het bos gelopen zodat ook de andere meiden nog wat foto’s van de Kilimanjaro konden maken. We waren nog net op tijd want de wolken stonden al klaar om plaats te nemen rond de top. Na een mislukte poging tot het vinden van een waterval en het aantreffen van een uitgedroogde rivier zijn we terug gegaan naar de lodge waar we opgehaald zouden worden door drie pikipiki’s (motorbikes) om richting Amboseli NP te rijden en dieren te spotten!

Tijdens het zien van de colobus apen bij de lodge hoorden we gebrom en plots stonden daar drie vrolijk lachende Kenianen met hun motorbike klaar om ons mee te nemen naar ‘het land van de Maasai’. Het was echt een ontzettend mooie trip! De uitzichten zijn hier altijd zo mooi, overal zie je de horizon! De vlaktes zijn zo uitgestrekt, heerlijk om doorheen te tuffen. Wind langs je gezicht, zon erbij.. genieten!

Uitgestrekt dus!

De natuur veranderde iedere zoveel kilometer. Van ruig met veel stenen en mysterieus gevormde afgebroken takken op de grond tot lieflijk met typische Afrikaanse bomen. Je kent ze vast wel, van die brede bomen met een platte bovenkant. Een soort champignon ;). Maar we zijn natuurlijk niet gekomen om alleen maar natuur te zien, we wilden ook graag wat dieren spotten. Als je dan half illegaal door allerlei vreemde hekken rijdt en net niet het NP in gaat voelt het alsof je echt ‘op jacht’ bent.

Giraffen zijn zo grappig!

Als eerste zagen we een olifant die was gedood door de Maasai, een enorm karkas! Het NP was vroeger het thuisland van de Maasai maar de overheid heeft daar rigoureus een hek omheen geplaatst en de inwoners weggedreven. Het doden van olifanten gebeurde of als wraak, of doordat de olifanten hun vee op at. (Vertelden ze me, korrel zout?) De ogen van onze pikipiki’s waren heel goed. Hoe ze de beesten kunnen spotten in de verte is me een raadsel, maar zo af en toe stopten ze, wezen ze ergens naar en stonden er inderdaad Impala achtige herten of andere dieren.

Een lekke band later sprong er een Maasai achterop die wel wist waar we olifanten konden zien. Vlakbij de ingang van Amboseli stonden daar drie olifanten te poseren bij weer zo’n typische boom. Echt zo gaaf! Zit je dan, op je brommer met een lachende Afrikaan naar drie enorme beesten te kijken met de Kilimanjaro op de achtergrond!

Lekker eten en poseren.

Lekker rondtuffen!

Wat Maasai huisjes

Daar staan ze dan hoor!

Kudden koeien met enorme hoorns!

Ik en Marijke met daarachter nog Laura onzichtbaar, op de achtergrond staat een van de pieken van de Kilimanjaro

Vlakbij Oloitokitok om even wat te lunchen

Kan me vervelendere plekken voorstellen :)

Heerlijk stoffig overal, ik kan nu bevestigen: stof kruipt waar het niet gaan kan.. (Of was het nu andersom?)