De wondere wereld genaamd Diani beach

Alweer drie maanden sinds ik voet aan grond zette in Nairobi! Drie maanden vol mooie dingen, maar voornamelijk vol van het Kibwezi-stof! Maar ook drie maanden die mij vertellen dat het tijd is om met mijn paspoort naar een immigratiekantoor te gaan en mijn visum te verlengen. We besloten om ons visum te verlengen in Mombasa omdat die stad, pardon strand, ons meer aanspreekt dan het koude Nairobi. Want jongens, onverwachts kan het zelfs in Afrika koud zijn!

Als je zo’n tijd in een dorpje zit met houten hutjes, afval op de grond, overvolle matatu’s, stof, rondhobbelende beesten, niet zo enerverend eten en mensen met vrij stugge ideeen over alcohol is een uitstapje naar een geciviliseerde wereld heel wat! Na een aantal uurtjes heen en weer gestuiter in de bus kwamen we aan in Mombasa stad vanwaar we door wilden reizen naar Diani beach, zo’n 45 minuten ten zuiden daarvan. Om daar te komen moesten we eerst de ferry zien te vinden. Een aardige mevrouw van dé koekjesfabriek van Kenya, Manji, moest diezelfde richting op en hielp ons de ferry te vinden.

Bij de ferry hadden we geluk, we konden precies nog mee! En met precies, bedoel ik dat vrij letterlijk. We stonden namelijk op de laadklep. Gelukkig stonden er nog een paar rijen mensen achter ons want hekjes ofzo, nee, die zaten er niet op. Ik weet niet precies waarom, maar die ingang voor de mannen en de vrouwen was gescheiden. Bij zo’n ferry moet je voorstellen, een soort groot donker industrieterrein, ronddraai poortjes bij de ingang, een aantal honderden mensen, drukte, chaos, en een hele grote ferry waar voornamelijk mensen ipv auto’s opstaan. Aan de overkant hadden we zo een andere matatu en na nog een klein stukje met een tuk tuk kwamen we aan: South coast backpackers…

 

En dan is waar de ellende begon! We kwamen binnen en de eigenaren die Marijke en ik al een keertje eerder hadden ontmoet herkenden ons gelijk en we werden hartelijk welkom geheten met een shotje! Heerlijk wat alcohol op de nuchtere maag. Maar vooral heerlijk dat het kan! We voelden ons gelijk thuis. Na het inchecken gingen we de enorme villa die omgetoverd is tot hostel eens beter bekijken. Het huis is vroeger voor prive doeleinden gebruikt en deze twee mannen hebben er een hostel van gemaakt. Het huis is een soort real-life mtv-cribs huis! Het loopt mooi half rond, half rond zwembad erbij, enorme loungebanken binnen, badkamer met een jacuzzi mét discolicht, een badkamer met een bad op pootjes. O, en niet te vergeten, twee mega fluffy-bolletje-wol-honden genaamd Matiti en Matako. Later kwamen we achter de betekenis, tiet en kont. Als iemand dus begint te zeuren in Kiswahili zeg ik gewoon kiss my matako ;). Teveel moois dus in het hostel!

Tiet, of was het nu kont?

Laatste keer teveel en lekker eten!

De tweede avond gingen we samen met de rest van het hostel uit naar een club genaamd Forty Thieves. Omdat het uitgaan in Kenia tot nu toe niet heel denderend was had ik me er niet teveel bij voorgesteld. Ik dacht dat het weer een shabby kroeg zou zijn met Afrikaanse muziek, maar niets is minder waar! Een hele mooie club aan het strand, mooie loungebanken, slippertjes uit en dansen op je blote voeten op de maat van heerlijke Westerse muziek!

Na een paar biertjes kwam ik een aantal mannen tegen uit Venezuela en sprak ik plots weer vloeiend Spaans. Ze waren zo verrast dat er iemand was die Spaans sprak dat we allemaal shotjes en biertjes gratis kregen. Mijn Spaans werd dus ook nóg beter ;).  De volgende dag heb helaas goed gemerkt wat drie maanden onthouding met je kan doen, ik moest de hele dag in horizontale positie blijven omdat mijn maag zo zeer deed, oepsieee!

Uitzicht vanaf het immigratiekantoor,
ja die man staat daar inderdaad zo op de steiger!

Veiligheid?

Maandag gingen we dan eindelijk naar de Immigratie en na alle verhalen van Elise over dat het soms lastig kan zijn waren we stom verbaasd dat het binnen drie minuten geregeld was. Omdat je niet mag werken met een toeristen visum antwoordden we braaf dat we naar verschillende plekken gingen toen hij vroeg waar we verbleven. Voornamelijk vond hij het een goed idee dat vrouwen zoals wij lang in hun land kunnen blijven, prima!

En we gaan door!

Chapattis maken!

 

Nu is het weer keihard terug naar de realiteit van Kibwezi. Afgelopen woensdag waren Elise, Gloria en ik uitgenodigd voor de opening van het nieuwe schoolkantoor. Het zou een spetterend feest worden.. en of! Niet dus. Na zes voorstelrondes, 133 bedankjes en 12 keer bidden in 2 uur tijd kon het feest beginnen wat bestond uit een voorraad eten inslaan voor de komende dagen en een fanta! Het eten was heerlijk maar hoe de mensen hier zoveel in een keer naar binnen kunnen werken is me een raadsel. Er gaan gerust 3, 4, of misschien wel meer chapattis tegelijkertijd in! Enerverende ervaring dus. 

Maar ik mag niet klagen, nog drie weken werken en dan kan ik genieten van vakantie! Ik kan dus al beginnen met dagdromen over wat ik ga doen en dat is heel fijn J. Ik ben nu bezig met het boeken van een trip naar de Kilimanjaro want na die een keer gezien te hebben ben ik overtuigd dat ik hem wil beklimmen!

Binnenkort meer!

Knuffels

Voor wie het nog niet wist, dit is onze neiuwe aanwinst! Ze heet susu, dat roepen mensen hier als je een hond roept :). Ze is een schatje!

We hadden wat moeite haar in het doosje te krijgen maar een van de koks niet! Hoppa, voorpoten vast, achterpoten vast, erin leggen, klep dicht en klaar! Zo hebben we hem dus naar Kibwezi gekregen :).

De geit - continued

Er werd me verteld dat het verhaal van de geit leuk zou kunnen dienen als kinderboek. Het verhaal stopte daar echter nog niet, vandaar dat ik nu met een vervolg kom! Maar, dit vervolg is niet geschikt voor de tere kinderogen.

Inmiddels verloopt alles in Kibwezi  nog steeds op rolletjes. Na een nachtje Nairobi om daar wat inkopen te doen voor het huis en het project zijn we op de zondagavond verhuisd naar ons nieuwe huis. Een heerlijke eigen plek! Alles lekker ruim opgezet, gelijkvloers, een grote keuken en een nog grotere tuin inclusief overdekt terras met barbecue! In een Keniaans huis is het normaal om een schoonmaakster te hebben, maar waar vind je die als je niet zoveel mensen kent? We hebben een en ander rondgevraagd en de zus van de vrouw van de fish en chips kok bij Ramses zou wel interesse hebben. Zo gezegd, zo gedaan! Een dag later kwam ze het huis bekijken en afspraken over de prijs maken en de volgende middag stond ze al blij te schrobben! En wat een dame is het, ze spreekt Engels en werkt niet eens met een Afrikaanse slag. Oftewel, ze werkt flink door!

Het huis gezien vanuit de poort

In een huis wonen is echt heerlijk. Zelf je eten maken met lekker veel groenten in plaats van hopen koolhydraten en vet. Zelf thee zetten en op de zondag hier chillen, daar chillen, even buiten zitten, even in de zon zitten, dan weer op de bank relaxen en een boekje lezen, boodschapjes doen en.. afval verbranden! Dat moet je hier namelijk zelf doen wat dat is niet centraal geregeld. Tenzij je je afval naar de hoop in het centrum wil brengen ;).

Ronja en Marijke in de keuken

Nu we een huis hebben en alle scholen goed lopen op de gele cassave is het ook tijd om een goed feest te geven. Het verhaal deed zich snel de ronde in Kibwezi dat we een feest zouden geven en ook dit ving de fish en chips kok op. Zijn vrouw is kledingmaakster en kon voor ons wel een mooie traditionele jurk maken. Dit leek ons wel een mooi idee, de kledingsmaak verschilt hier echter dusdanig van de onze dat wat de Afrikanen mooi vinden, wij afschuwelijk vinden. Zo is glimmend babyblauw met wit en mega pofschouders erg mooi. Of een jurk bestaande uit alleen maar goude glimmende stof.. Tja, verschil moet er zijn of niet? Ze ging aan de slag en op de dag van het feest zelf zou ze de jurken komen brengen.

Ons terras!

Iedereen die aan de base-line heeft meegewerkt, de mensen bij Ramses en nog wat los en vast mensen uit Kibwezi zijn voor het feest uigenodigd. Een boodschappenlijstje was snel gemaakt. Zoveel mensen x zoveel biertjes, wat chappati’s, wat avocados en andere lekkere hapjes en… iets voor op de barbecue misschien? De Kenianen zijn dol op nyama chomo, gegrild vlees. In iedere kroeg staat ook tot laat in de nacht vlees te braden als zijnde ‘midnight-snack’. Ja mensen, de Afrikaanse versie van een broodje kebab. Helaas is de knoflooksaus hier nog niet verkrijgbaar.

De bescheiden poort, beveiliging ten top!

Burn baby!

We hebben wat rond gevraagd wat iedereen lekker zou vinden op de barbecue en er was een duidelijk antwoord: geit! Maar waar haal je als blanke hier een geit vandaan? Eentje die groot genoeg is voor 25 man, eentje die lekker is en voor een eerlijke prijs. Ook hier blijkt weer, als je er maar genoeg over praat dan komt er bijna vanzelf eentje uit de lucht vallen. Mister Patrick wist wel iemand vlakbij mijn school die goede geiten verkocht. Hij zou wat belletjes maken en de geitenman zou langskomen op mijn school. Niet dus! Er stond nog wel een verdwaalde geit aan een boom maar niemand wist van wie die was.

Hier loop ik altijd als ik ga hardlopen, niet verkeerd toch?

Omdat er die dag weinig matatu’s waren gingen we met een motorbike naar huis en toevallig wist deze jongeman wel waar we een geit konden halen en wilde dat met alle plezier doen. Ik vroeg of hij me bij me thuis wilde afzetten zodat ik geld kon halen en toen ik wilde uitleggen waar mijn huis was zei hij, ooh maar ik weet wel waar jij woont hoor! Ik woonde er nog geen week! Ik had die jongen nog nooit gezien maar hij weet dus wel waar ik woon.. heel apart. Ik gaf hem geld mee en een half uurtje later kwam hij met een big smile op zijn gezicht teruggelopen met een geit in zijn armen! Fantastisch hoe dat hier gaat!

Even genieten in Nairobi want dit kan ik Kibwezi niet!

Na een dagje gemekker in de tuin was de dag van het feest aangebroken.  Als eerste kwam in de middag de vrouw met de jurken langs. Ze haalde ze uit de tas en eigenlijk moesten we allemaal een beetje lachen. Ze had er best iets moois van gemaakt alleen was de pasvorm nog niet helemaal je van het.

We wilden dus dat ze de jurken zou gaan innemen om ze beter passend te maken, maar het probleem was dat de vrouw niet in Kibwezi woont maar in een dorp 30 minuten verderop. Dan zouden we ze nooit op tijd voor het feest hebben! We vroegen haar of het niet een idee was dat ze hier ergens bij een salon ging zitten? Ze vond het oke en toen we later boodschappen gingen doen zagen we ze zitten bij een tentje gemaakt van wat houten balken op de hoek van de straat.

Random foto van een ochtend toen ik uitstapte om naar mijn school te lopen en deze vrachtwagen met verloren wiel gewoon op de snelweg zag staan. Dit is dus trouwens de grootste snelweg van kenia die Nairobi en Mombasa verbind. Daar stop ik altijd om naar school te lopen. Is wel anders he?

Later die dag was het tijd om samen met Elise en haar auto biertjes te gaan halen bij de Bondeni beach bar! (Je kunt hier alleen bij een kroeg bier halen) Na drie keer uitleggen dat we echt 50 biertjes bedoelden en geen 5 of 15 kregen we twee kratten halve liters mee. Alles stond klaar, de muziek was binnen, de dj was geregeld, het bier zat in de koelbox en twee onbekende mannen waren in de tuin bezig met het slachten van de geit. ’s Avonds kwamen alle gasten binnen druppelen en iedereen was mega enthousiast over de barbecue! Iedereen vond het zo leuk! Ze vonden ook alle hapjes lekker en het was echt een geslaagd feest!

Meneer met geit!

Beeeeh

Tot en met drie dagen na het feest vonden we overal bierdopjes en moest de schoonmaakster ook erg lachen toen ze nog wat niet nader te noemen lichaamsdelen van de geit vond en die met alle liefde wilde opruimen en mee naar huis nam zodat we ze niet zelf hoeven te verbranden. Nogmaals, wat een vrouw!

Op de woensdag na het feest bracht ik bij hetzelfde tentje als waar de jurkenvrouw de toko had overgenomen twee lappen om de randjes om te zomen. Nadat ik terug naar huis was gelopen hoorde ik na 5 minuten een wild geklop op de poort. Wie zou dat nou kunnen zijn? Het was de vrouw van Bondeni samen met een niet al te vrolijk kijkende man. O, o.. Ze was aardig kwaad over het feit dat we nog steeds de kratten niet hadden teruggebracht. O, moest dat dan? Dat had ze er misschien even bij moeten zeggen. (Weer zo’n geval, hoe weet je waar ik woon?)

Bondeni!

We hadden alleen nog 15 biertjes over en toen ze dat hoorde keek ze nog kwader. Wat moet ik nu? Dit en dat, ik heb het nodig! Of ik het anders morgen wil komen brengen? Dat wilde ik wel, maar dan zonder de volle flesjes. Kon ik niet 15 bier drinken? Nee mevrouw, wij drinken over het algemeen geen 15 halve liters op een doordeweekse avond. Trouwens, in het weekend ook niet. Dan wilde ze wel de volle flessen meenemen. Of ik om 7 uur kon? Nee dan was ik al weg. Om 8 uur, nee mevrouw, dan ben ik nog steeds weg.

Tadaaa! Zo zijn ze geworden :).

Weer geklop op de deur! Komt ze nu met versterking? Maar nee, het was de vrouw van de lappen die ze als extra service wel wilde komen brengen. Die weet blijkbaar ook waar ik woon en ze vond dat ze ze voor die 50 cent ook best even kon brengen. Handig handig.

Na wat onderhandelen wilde ze de twee kratten wel gelijk meenemen en mij terugbetalen voor de nog volle flesjes. Min de kosten van het vervoer! Pardon? Toen ik vertelde dat ik ze anders morgen zelf wel kwam brengen omdat ik niet voor vervoer wilde beter keek ze me aan alsof ze water zag branden.

How?

- Well, I will bring them myself in the morning.

How?

- I will walk there?

What? You walk?!

- Yes!

How?

- Well, by moving my legs..

Alright.

Dat vond ze wel zo vreemd! Maarja, wij Nederlanders lopen en fietsen nu eenmaal omdat we daar zin in hebben of het onzin vinden om met de auto te gaan. Hier zijn dat soort dingen grote issues. Je loopt nog liever 6km dan dat je op een fiets gaat zitten omdat dat voor de arme mensen is.

Uiteindelijk is ze ergens geld gaan halen en stond de boos kijkende man levenloos naar de kratten te staren. Vol chagarijnigheid nam ze de beide kratten mee en ik dacht alleen maar, goh, best ideaal zo’n ophaalservice ;). 

~The END~

Het onderzoek

Zo, het is helaas een tijd geleden dat ik iets heb kunnen schrijven. Er is inmiddels zoveel gebeurd dat ik niet weet hoe ik het allemaal in een stuk moet vertellen. Je zal misschien denken, goh, heb je het druk? In Afrika? En ja, het is druk! Maar druk op een leuke manier. Dit stukje gaat voornamelijk over mijn onderzoek en is dus wat aan de serieuze kant ;). Er komen snel meer stukjes! (Ze zijn zelfs al geschreven dus dat maakt het makkelijk)

De afgelopen weken zijn erg afwisselend geweest. We hebben de laatste voorbereidingen getroffen voor de base-line metingen, alle ouders geinformeerd, contracten getekend, kinderen uitgenodigd, wie eet er wel goed, wie zou er uit moeten? En met goede moed begonnen we aan de base-line metingen!

Op zo’n meet dag zijn er een heel aantal dingen die moeten gebeuren. De cassave moet natuurlijk gewoon bereid worden, maar ook een ontbijt bestaande uit brood en thee voor de ouders en kinderen zodat ze na het bloedprikken wat kunnen eten. Er is een registratie plek, een plaats voor speeksel afname, bloedafname, bloedanalyse, lengte en gewicht metingen, enquêtes over gezondheid, een urine afname plaats en een uitslagenplaats. Dan moet er ook nog een coördinatie zijn zodat iedereen in een duidelijke stroom van de ene naar de andere plaats gaat en het geen grote chaos word.

Analyse in het veld voor hb en crp met Wandjiku

Julius die de 'blinding' van de supplementen doet. De kamer is geel gemaakt voor de analyse van de bloedsamples. Vitamine A is lichtgevoelig en op deze manier probeer je de afbraak daarvan te voorkomen.

Dit soort dagen zijn altijd hectisch, druk en leuk. De eerste bloedafname dag ging redelijk soepel, er waren geen nummers omgewisseld of andere gekkigheden. Na de analyse op de school ben ik naar het ziekenhuis gegaan met Wandjiku, een PHD’er, om daar een aantal andere analyses uit te voeren. Begin van de avond kom je terug en moet je alle dozen en spullen weer in orde maken voor de volgende dag en alles van deze dag op de juiste plaats opbergen om het later in te voeren in de database.

Maggie die even kijkt of alles nog goed gaat met de thee

De volgende dag verloopt nagenoeg hetzelfde behalve dat er zoveel kindjes ontzettend bang zijn voor het bloedprikken dat het niet meer leuk is. Als het gegil en geworstel van de kindjes is niet leuk om te zien. De ouders gaan heir ook op een totaal andere manier met hun kinderen om dan wij dat doen. Waar wij ze misschien op schoot nemen en een beetje proberen te troosten zitten deze ouders gerust 2 meter verderop schaapachtig voor zich uit te staren. Uitzonderingen daargelaten, maar totaal anders dus! Met tranen in mijn ogen zijn we verder gegaan met het bloedprikken. Uiteindelijk hebben we niet iedereen kunnen prikken omdat het te moeilijk was en te lang duurde. We besloten er een derde dag aan vast te plakken om de resterende 15 kindjes te prikken. Een heftige dag!

Elizabeth die wat extra mais bij de githeri gooit

De laatste dag ging het gelukkig redelijk soepel en zijn alle monsters binnen. Na alle analyses hoeft er niemand uitgesloten te worden op basis van een laag hb of een hoog crp. In totaal zijn er 5 kindjes die nu uitgesloten zijn en heb ik er 84 over. Ze zijn uitgesloten omdat er een niet op kwam dagen, er eentje te weinig at en een aantal waar geen bloed van genomen kon worden.

Na deze week moest alle registratie op orde worden gebracht en alles klaar gemaakt worden voor de randomisatie. De randomisatie betekent dat kinderen in een groep worden ingedeeld volgens een bepaald loting systeem wat in Nederland uitgevoerd wordt. Op basis van de hele strata, alle data van de kinderen in alle scholen worden ze geloot. Helaas waren we pas laat op de zondag te weten gekomen wie in welke groep zit. De maandag daarna begon het echt, de interventie met op het menu: gele en witte cassave!

Alle pannen op het vuur!

In mijn school staat een grote tent met drie ruimtes, eentje voor iedere groep. Zo is er groep paars (witte cassave en pil 1) groep blauw (witte cassave en pil 2) en groep groen (gele cassave en placebo).  Omdat het een ‘blinde’ studie is weten wij niet wat pil 1 en 2 precies is. De ene is een placebo en in de andere zit werkzame beta-caroteen maar welke wat is horen wij niet te weten. De uitkomst zal pas aan het einde van de 20 weken bij de analyses bekend worden en dat wordt de code verbroken. Een van de onafhankelijke assistenten van het onderzoek heeft de potten ‘geblindeerd’ en de code naar Nederland per mail gestuurd.

Ouder die komt helpen met het uizoeken van de mais en de bonen

En nog een...

De eerste dag van de interventie was een spannende dag. Het is altijd maar de vraag of je genoeg voorbereidingen hebt getroffen, alles duidelijk aan iedereen uitgelegd hebt etcetera. Qua koken ging het allemaal prima en de gele cassave bleek ook nog eens een stuk makkelijker te snijden zijn dan de witte! De volgende uitdaging was zorgen dat alle kindjes in de juiste ruimte van de tent gingen zitten. Een kleine chaos maar al snel snapten ze het systeem en het uitserveren ging ook soepel. Toen ik een lepel gele cassave boven tafel hield vielen er bijna wat kinderen van hun stoel! WAT! Dat hadden ze echt nog nooit gezien! Kun je voorstellen dat onze aardappelen ineens roze zijn? Dat is natuurlijk vreemd voor ze maar gelukkig aten ze allemaal braaf hun bordjes leeg!

De volgende dag ging alles eigenlijk nog beter en we sloten de week af zonder missende kinderen! Een 100% score! Vanaf nu moeten we als er een kindje niet is het eten thuis bezorgen, iets wat je dus liever niet wilt hebben. Als onderzoeker doe je daarom zo hard mogelijk je best om eenmaal gerandomiseerde kindjes niet kwijt te raken. Voordat je onderzoek begint stel je een analyse plan wat kan bestaan uit een intention-to-treat analyse of een per protocol. Voor deze studie is voor een intention-to-treat analyse gekozen wat inhoudt dat je iedereen die gerandomiseerd is (dus in de studie in een groep is ingedeeld) ook meeneemt met je eindanalyse ongeacht wat er gebeurd. Als je dus iemand verliest om wat voor reden dan ook zal je die moeten meenemen en is de uitkomst van je studie minder sterk.

En nog een paar!

Zoals gezegd gaat het op mijn school meestal redelijk soepel. Hier en daar wat besprekingen met de altijd vervelende headmaster, wat klagende koks maar verder gaat het voeden goed! Tot deze week, waar voorgaande weken alle kindjes braaf aanwezig waren, waren er deze week een aantal niet. Het begon vorige week met een jongetje die malaria zou hebben. Kenianen denken bij het minste geringste pijntje al dat ze malaria hebben (gaat vaak binnen een dag over). Ik nam het in het begin niet al te serieus en ben bij hem langs geweest om het eten alsnog te geven. Een aantal dagen later was hij weer op school dus ik maakt me geen zorgen.

De zak moet gewogen worden, maar hoe gaan we dat doen?

Zo dus! 80 kilo schoon aan de haak!

Deze week was hij er echter weer niet, na wat rondvragen en een belletje hier en daar bleek dat hij was overgeplaatst naar een andere school! Dat is natuurlijk niet de bedoeling dus wij, hop op onze fiets richting de Chulu hills waar hij vlak bij woont. Na een gesprekje met de moeder bleek dat ze ontevreden was over de school en dat zijn oudere broer een aantal flinke klappen had gehad van een docent. Dat soort dingen gebeuren hier helaas erg vaak. Ze vond het gelukkig wel oke als wij iedere dag het eten komen brengen. Een gelukje is dat het familie van een van de koks is en zij ook erg dichtbij woont.

De fietstocht was nog niet afgelopen want we moesten nog naar een gezin waarvan we vermoedden dat ze gingen verhuizen. Het is leuk om door de omgeving te fietsen en doordat je als blanke nogal opvalt word je overal aangehouden om even een praatje te maken of een vraag te beantwoorden. Ik kwam een heel aantal ouders tegen en iedereen denkt dat jij het antwoord voor ze klaar hebt, medicijnen voor ze hebt of andere bijkomstigheden kunt oplossen. Ook word je uitgenodigd om een kip daar te kopen, of een etentje daar te doen. Best leuk!

Alle ouders bij de keuken

Eenmaal aangekomen bij het ‘verhuis-gezin’ bleek het verhaal inderdaad te kloppen. Je probeert er alles aan te doen om geen kinderen te verliezen maar helaas was de helft van het gezin al op weg naar Malindi (bij de kust). Ook hadden ze de koe al verkocht en van de opbrengst buskaartjes gekocht! Mooie onderhandelingen vinden hier plaats. Helaas nu dus 3 jongens verloren en 1 kindje waar we iedere dag langsgaan.

Vroeg in de ochtend tijdens het pellen

Hopelijk vallen er niet nog meer kindjes af en kan ik alle leuke koters eten blijven geven. Het cassave pellen, olie afwegen, water afwegen enzovoorts is soms best eentonig maar als dan rond half 11 de pre-school kindjes pauze hebben en blij naar de keuken komen rennen om een en ander naar de tent te brengen word ik weer helemaal blij! Het zijn echt zo’n droppies!

Uitdelen van githeri tussen de middag... Ja, dat is echt wel mijn lunchpotje hoor! Sommige hebben mooie lunchbakjes maar ook een heel aantal hebben bakjes waar eerst boter ofzo in heeft gezeten.

De drie kleuren in de tent komen overal terug, zo zijn er dus ook gekleurde bordjes en gekleurde 

bakken waar de lepels in zitten. Verder moeten er altijd nog weegschalen, pillenpotten, bekers en stoelen naar de tent worden gebracht. Ik heb de koters een keer later zien waar alles moest en tot mijn verbazing hebben ze het onthouden! Iedere keer dat ik nu naar de tent loopt staat alles precies op de goede plek, echt zo lief! Dat soort dingen maakt het werk erg leuk! 

Twee van mijn lieve pre-schoolers

Naast het cassave pellen en voeden is er in de middag altijd nog wel wat te doen. Een vrije middag is zeer zeldzaam en als je dan een middagje vrij hebt gepland kun je altijd nog de pech hebben dat je een uur op een matatu terug naar Kibwezi staan te wachten. Een keer per week ben je een middag zoet met cassave halen en rond de scholen brengen, twee korte middagen zijn gevuld met de cassave samples te verwerken en de andere middagen probeer je je administratie en je data in te voeren of moet er nog een boodschap hier en daar gehaald worden. Dat ik hier ben om mijn thesis te schrijven laat ik voor het gemak maar achterwege. Oeps. 

Nog meer droppies!

Naast al het werk maak je natuurlijk ook nog wel andere dingen mee. Ik heb volgens mij al eens verteld over dat je niet met blote knieën kunt rondlopen want, tja, dat weet eigenlijk niemand echt. Zo zijn er nog veel meer van dat soort dingen. Zo geloven ze bij Thange, een van de andere scholen, dat je verkouden wordt van het eten van koude olie door je eten. Geloven ze bij KARI dat rauwe gele cassava niet goed is voor je libido en nog meer ongein! Oja, ze geloven ook allemaal dat Nederlanders Engels als voertaal gebruiken, dat wij allemaal een schoonmaakster, chauffeur en kok hebben en ons waar mogelijk met een helikopter verplaatsen want wij zijn toch wel zo rijk!

Ik kan heel goed cassave eten!

Nog iets wat iedereen hier heel vreemd vind en ook wel begrijpelijk is, is dat ik niet in God geloof. Omdat iedereen hier religieus is word er vaak gevraagd naar welke kerk je op zondag gaat. Dan komt het hoge woord eruit en vertel ik dat ik niet geloof. De reacties verschillen van: What? You do not worship? What? Tot heh, why? You do not believe? How is that possible? Na wat uitleg over opvoeding en opgroeien in een land van religie niet zozeer de boventoon voert snappen ze het maar blijven ze me raar aankijken. Want een blanke die en niet gelooft en zich niet per helikopter verplaatst is toch wel een hele bijzondere ;).