Zo, de eerste werkweek en het eerste weekendje weg zitten
erop! Na een drukke eerste screeningsweek was het tijd om te genieten van een
weekendje in de bergen van Taita. Omdat we op de eerste week de zaterdag nog
vrij hadden besloten we om het er maar gelijk van te nemen want wie weet is dit
een van de laatste keren dat we een heel weekend ‘vrij’ hebben.
Mijn werkweek was druk en leuk tegelijkertijd. Het vroege
opstaan (5.50) was even wennen maar na een paar dagen ga je al vroeger naar bed
en merk je dat je gemakkelijk wakker word. Vaak gaan we om 6.00 of 6.15 de deur
uit om met een matatu naar de eerste school, Muusini, te gaan. Eenmaal
aangekomen ontmoet je het hele team (de helft gaat met een andere auto) en kun
je beginnen met het klaarzetten van de spullen.
Bij Muusini staat er buiten een tent die voro het project is
gebouwd. In de tent vind nu de screening plaats, straks de baseline metingen en
weer later het uitdelen van de cassave. Iedere ochtend halen we alle banken,
tafels en krukjes uit een klaslokaal en zetten we op zijn plek in de tent.
Tafels voor de metingen, alle apparatuur, alle spullen voor het bloedprikken,
registratie, verpleging, medicijnen, alles wat je voor de hele dag nodig hebt.
Er zijn verschillende taken en iedere dag wisselen we af. Of helpen bij
registratie, het inchecken van een kind, gegevens checken en de bijbehorende
formulieren invullen en dan kun je de kinderen doorsturen naar de bloedafname.
De bloedafname word gedaan door een aantal Kenianen die in het ziekenhuis van
Kibwezi of Makindu werken.
Na de bloedafname worden de samples door de secretaresse
(ook een van de taken) gebracht naar de analyse plek waar je of CRP metingen
doet, of HB en malaria test. De ongeveer 100 kinderen die worden geprikt kunnen
na het prikken een ontbijt halen om daarna naar de verpleger te gaan die ze de
resultaten laat zien en ontwormingspillen uitdeelt. Waar nodig ook andere
medicijnen mocht het kind ziek zijn of verhoogde of verlaagde waarden laat
zien.
 |
| Met Laura op het terras van het Helsinki research institute in Wundanyi |
Aan het einde van de screening moet alles weer opgeruimd
worden. Alle apparatuur, banken, tafels enzovoorts gaan weer terug naar hun
plek of worden in de auto geladen. Een groep gaat dan met de auto en een groep
met de matatu terug naar Kibwezi. Eenmaal in Kibwezi moet er nog data ingevoerd
worden en alle spullen nagekeken worden of er nog genoeg voorraad is voor de
volgende dag. Bij Elise thuis worden de bloedsamples gecentrifugeerd en
gescheiden voor de RBP metingen. Die worden over twee weken gedaan door iemand
uit het ziekenhuis in Ede. Na zo’n dag gaan alle samples in het reuzevak met
vloeibare stikstof om ze te bewaren. Dan zijn we allemaal klaar, kunnen we even
stoom afblazen, eten, douchen en is het weer tijd om te slapen om de volgende
dag weer fit te zijn.
Zo ziet mijn week er nu uit. Deze week is er een nieuwe
school aan de beurt, Kithasyu. Een school met een gezellige sfeer en waar we in
plaats van in een tent in een gebouw werken! Noemenswaardig verschil tussen
deze twee scholen is dat bij deze school alle ouders zijn meegekomen met de
kindjes en bij Muusini bijna niemand. Gek hoe dat in zo’n kleine regio zo sterk
kan verschillen.
Op vrijdag waren we snel klaar met analyseren en gingen we
na de lunch naar ‘de main road’ om vervoer te regelen naar Voi, vanwaar we op
zaterdag naar Wundanyi wilden gaan. Zo gezegd zo gedaan en na ongeveer 10
minuten wachten stopte er een mooie vrachtwagen die ons uitnodigde om mee te
rijden. We mochten op zijn bed zitten en met een reusachtig raam voor ons
konden we drie uur lang genieten van een briljant uitzicht. Het is bijzonder om
te zien hoe de natuur hier om de zoveel kilometer een ander aanzicht heeft. Van
dor en vlak gaat het naar glooiend met veel bomen en bossen. Weer even later
zijn er veel bergen en weer later bevind je je bijna in een soort jungle.
Genieten dus. Voi ligt een stukje van de snelweg maar zodra we voet aan land
zetten stopte er een Kenian wildlife conservation auto die ons met alle liefde
naar het centrum wilde brengen. Top! In Voi hebben we een hotelletje gevonden,
wat gegeten en een biertje gedronken in een van de barretjes.
De volgende ochtend vroeg gingen we opzoek naar een matatu
die ons over de te hobbelige weg naar Wundanyi wilde brengen. We hadden een
beetje pech met het weer want het was best bewolkt en het heeft de hele dag een
beetje geregend. Wundanyi ligt hoog en is heel bosrijk, er staan veel
naaldbomen in een jungleachtige setting. Tijdens het rondlopen kwamen we iemand
tegen die ons wel wat van de omgeving wilde laten zien. We zijn die middag door
de omgeving gehiked en het was echt mooi! Ook tof om even weer te kunnen
klauteren, op rotsen klimmen en actief te zijn. Hij was erg met ons begaan en
moesten op alle rotsen uitkijken of welke we wel en niet konden staan want
sommige waren vervloekt. Daar gooiden ze vroeger misdadigers vanaf.. Gezellig
verhaal dus.
Zondags was het weer duidelijk beter en was het uitzicht
vanaf ons terras alles behalve slecht! Heerlijk ontbijten in het zonnetje
zonder dat je smelt van de hitte. Het is op die hoogte aanzienlijk koeler dan
in Kibwezi. We hebben ook nog een ‘skull-cave’ bezocht maar dat stelde
eigenlijk vrij weinig voor. Midden in de bushbush stonden wat rotsen met daarin
een aantal schedels. Wat ze precies voorstelden kan ik je niet vertellen want
onze vriendelijke gids van de dag ervoor was ineens veranderd in een man met
een flinke kater waar geen zinnig woord uitkwam.De rit naar Voi terug was echt prachtig, wat een uitzicht! Ik houd van bergen :). Donkere stukken, lichte stukken, hoge en lage bergen, heuvels, groen..
Helaas zijn weekendjes altijd kort dus moesten we weer op
tijd terug naar Kibwezi. Nog even snel in Voi gestopt om te pinnen en kaas
(kaas!) te kopen zodat we vanavond lekker pasta met mozarella kunnen eten! Weer
een gelukstreffer qua vervoer want er ging uit Voi een megabus weg met te
relaxte stoelen. Ze hadden zelfs een soort business class area, hilarisch. In
Kibwezi stonden 10 kindjes fanatiek naar ons te zwaaien en te gillen en renden
ze als malloten achter ons aan. Welkom thuis ;). We zijn ook nog in het huisje
van Ann geweest, een van de research assistants. Ik ben geloof ik nog nooit in
zo’n klein huis geweest. Nog kleiner dan mijn kamer, maar dat met alles erin!
Koken deed ze buiten, hoe ze het er volhoudt is me een raadsel maar ze leek er
wel tevreden mee. Ook daar werden we weer aangestaard door alle kindjes in de
buurt. Een blanke zijn blijft hier heel bijzonder en je merkt goed dat alle
Kenianen dat vinden.
Ondertussen leer ik steeds meer bij over de Keniaanse
cultuur en gebruiken wat erg leuk is. Zaterdag zijn we uitgenodigd om te gaan
eten bij Fatima. Zij werkt in een ander guesthouse hier waar een tijd geleden
de studenten verbleven. Zondag gaan we eten bij de moeder van Daniel, hij is de
manager van het guesthouse. Hij is jong, 23 ofzo en ook echt een idioot. Dit
weekend belde hij me op, ooh Mariamu (mijn swahili naam, Ingrid blijft
moeilijk).. Hij miste me zo.. Tja, wat moet je er mee? Zo christelijk als wat
maar wel altijd gezellig. Ik kan me hier ongeveer een minuut buiten mijn kamer
begeven voordat ik weer ergens ‘Mariamu’ hoor. Gelukkig zijn de andere mensen
die hier werken wat rustiger ;).
Vanavond eten we taart want Marijke is jarig! De rest van de
week screenen en wat het weekend gaat brengen weet ik nog niet. Wellicht terug
naar de eerste school om de extra kinderen die zich hebben opgegeven te
screenen. Misschien nog een zaterdag in deze school draaien en anders overdag
chillen en ’s avonds uit eten.
Hoe gaat het in Nederland? Nog spannende dingen? Ik ben wel
benieuwd J.
Knuffels!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten